30 januari, 2011

Kiezen voor de toekomst

Net heb ik dan toch maar mijn steun gegeven aan een motie voor het aanstaande GroenLinks congres. De motie heeft vooral als doel de onvrede te laten zien over het Afghanistan-besluit van de Tweede Kamerfractie, zonder de eenheid te verliezen. Zelf had ik die motie natuurlijk heel anders geformuleerd, maar feit is dat ik helemaal niks heb geformuleerd. En dan sluit ik liever het compromis dat het mogelijk maakt om samen te kiezen voor de toekomst.

Ook ik heb mijn twijfels bij het besluit van de Tweede Kamerfractie, maar respecteer uiteindelijk hun afweging. Liever zie ik dat we ons druk gaan maken over wat er nog meer gebeurt in de wereld. Ademloos volg ik op dit moment de ontwikkelingen in de Arabische wereld. Angst voor het Iran-scenario, maar hoop op democratie en vrijheid voor landen waar dictatuur jarenlang de norm was.

27 januari, 2011

Afghanistan II

Jammergenoeg volg ik het Afghanistan-debat op dit moment niet heel erg goed, hoe geïnteresseerd ik ook ben in de opvattingen van de Tweede Kamer-fractie van GroenLinks. Dat krijg je ervan als je eigen gemeenteraad vergadert.

Maar nu net lees ik net dat het kabinet aanbiedt om met de Afghaanse regering af te spreken dat door Nederland opgeleide politie-agenten niet zullen worden ingezet voor militaire operaties. Hoe je dat allemaal moet begrijpen in het kader van het debat dat gisteren in de kamer is gevoerd, weet ik dus niet. Maar toch denk ik dat het een nogal academische toezegging is. De Afghaanse regering zal het wel beloven. Ik begrijp uit de krant dat die maar al te graag een Nederlandse missie ziet. Maar zullen ze de afspraak nakomen? En kun je dat eigenlijk van ze verwachten? Stel dat ze oprecht zijn in hun toezegging, wat doen ze dan bij Taliban-aanvallen? Zeggen ze dan tegen agenten die raak kunnen schieten dat ze niet mee mogen vechten? Zullen die agenten – als ze oprecht zijn – aan de kant willen staan wanneer de Taliban aanvalt? Ik geloof er helemaal niets van! Die agenten gaan natuurlijk meevechten. En wat ze doen met de afspraak als ze niet oprecht zijn – en soms krijg je de indruk dat oprechtheid nog niet een heel zwaarwegend criterium lijkt te zijn bij de selectie van Afghaanse bestuurders – laat zich raden.

Als dit het doorslaggevende argument zou moeten zijn, zou het mij niet overtuigen.

Demasqué

Het moet me toch nog even van het hart. Vanavond was in de raad het zevende kredietdvoorstel NoodZuidLijn aan de orde. Gaat toch om 1,2 miljard euro. Desondanks een hamerstuk. Zo gaat dat nou eenmaal. Als je eenmaal besloten hebt, moet je ook het geld op tafel leggen.

Het was wel een heel slecht hamerstuk. Het legde niet uit waarom het een hamerstuk was. Ook de uitleg wat er met geld ging gebeuren - waar Amsterdammers natuurlijk wel recht op hebben voor hun 1,2 miljard - stond er niet echt lekker in. Reden genoeg om wethouder Wiebes te verstaan te geven dat hij de volgende keer echt beter moet vertellen wat hij aan het doen is met de NZL. Maar toch, een hamerstuk.

En toen was daar Red Amsterdam. Nelly Frijda hield weer eens een betoog, waar ik iemand wel eens van heb horen zeggen dat het een schilderij is waar de raad niet doorheen zou moeten kladderen. Kortom, haar woorden waren prachtig gekozen en haar dictie was andermaal onovertroffen. Maar het was wel een verhaal waar de honden geen brood van lusten. Dat ze de overige gemeenteraadsleden die lid zijn van de commissie Verkeer, Vervoer en Luchtkwaliteit (waar de NZL onder valt), voor geestelijk minvermogenden uitmaakten, was nog tot daar aan toe.

Maar toen ze stelde dat er feiten waren die aanleiding gaven om niet in te stemmen met het krediet, was de maat vol. Bas van 't Wout van de VVD brak de ban. Welke feiten mevrouw Frijda dan wel bedoelde. Er kwam geen antoord. En dus vroeg ik het nog een keer. Er kwam geen antwoord. Ivar Manuel van D66 vroeg het nog eens. Er kwam geen antwoord. Wie het ook vroeg, er kwam geen antwoord.

Red Amsterdam is tegen de bouw van de NoordZuidLijn. Maar je moet ze niet vragen waarom. Dan komt er geen antwoord.

26 januari, 2011

Duidelijk

Tamira Combrink heeft het net over de Telegraaf en andere rechtse partijen. Andermaal een uitstekende kwalificatie uit haar koker.

17 januari, 2011

Nou En?

Onderstaande bijdrage schreef ik voor de web-site van GroenLinks Amsterdam.

Gisteren was ik op de nieuwjaarsreceptie van het Gilde Amsterdam. In sommige kringen wordt wat meewarig gekeken naar het Gilde. Oude mensen die gezapige rondleidingen langs Amsterdamse hofjes doen en zo. Los van het feit dat het allemaal – zoals gebruikelijk – stukken genuanceerder ligt, denk ik dan: Nou En? Voor mij is de essentie van vrijwilligerswerk dat mensen dingen doen omdat ze het leuk vinden en dat zij zelf en andere mensen daar de vruchten van plukken. Ik vind het veel belangrijker dat er wat gebeurt dan wat er dan precies gebeurt.

Vrijwilligerswerk kan nooit op bestelling. Mensen hebben eigen en soms eigenaardige motieven om vrijwilligerswerk te gaan doen. Maar ze doen het nooit omdat de overheid ze vraagt een bepaalde klus te doen. De overheid moet vrijwilligers dus ook niet benaderen als substituut-ambtenaren. De overheid kan mensen wijzen op nut en noodzaak van vrijwilligerswerk en – misschien nog wel belangrijker– op het plezier dat je aan het vrijwilligerswerk kunt beleven. Je kunt mensen een suggestie doen, als ze iets willen doen voor hun omgeving, maar niet zo goed weten wat. Je kunt ze helpen om vaardigheden te verwerven om een betere vrijwilliger te zijn. Maar nooit, nooit, nooit moet je vrijwilligers een opdracht geven. Ze doen het vrijwillig!

Betekent dat nou dat de Dienst Werk en Inkomen mensen niet kan verplichten tot vrijwilligerswerk? Tsja. Van mensen die een uitkering krijgen, mag verwacht worden dat ze iets terug doen. Vind ik oprecht. Ook daarvoor geldt dat het belangrijker is dat ze wat doen, dan wat ze precies doen. Als ze er voor kiezen om vooral te investeren in hun kansen op de arbeidsmarkt, dan doen ze iets terug. Doen ze niks, en dan bedoel ik ook echt niks, en ze hebben daar ook geen goede reden voor, dan vind ik het prima dat de Dienst Werk en Inkomen daar eens wat aan gaat doen. Maar eigenlijk wil ik dat allemaal niet precies vastleggen. Iedere situatie is anders en ik wil eigenlijk vooral dat de medewerkers van de dienst daar op een creatieve, motiverende en verstandige manier mee om gaan.

Maar alleen maar verplichten is natuurlijk veel te karig. Je moet het vrijwilligerswerk ook aan de man en de vrouw brengen. Daarom ben ik blij dat de gemeenteraad bij de vaststelling van de begroting het voorstel van GroenLinks heeft overgenomen extra geld te reserveren voor het Uitvoeringsprogramma Vrijwillige Inzet. Boter bij de vis!

12 januari, 2011

Afghanistan en de vuilnisbak

Ieder gezin heeft zo zijn regels. Een van de regels in ons gezin is dat wanneer je iets van straat opraapt, maar besluit het niet te houden, je het in een vuilnisbak moet stoppen. Je mag het niet weer op straat gooien. Ik vind het een overzichtelijke regel voor wel meer zaken. Je hoeft je niet met alles te bemoeien, maar als je het doet en het bevalt niet, kun je je niet zomaar terugtrekken.

Toegepast op de voorgestelde politiemissie naar Afghanistan betekent de regel volgens mij dat je die moet steunen, als je ook van de partij was toen daar na de aanslag op de Twin Towers de oorlog begon. Afghanistan was aan het begin van deze eeuw een religieuze dictatuur, die Al Qaida alle ruimte bood om zijn religieus geïnspireerd terrorisme voor te bereiden en uit te voeren. GroenLinks steunde indertijd de inval in Afghanistan, maar werd steeds kritischer over de manier waarop de oorlog werd gevoerd. Sterker nog, al gauw sprak GroenLinks zich uit tegen de NAVO-missie. Dat neemt niet weg dat ook GroenLinks zich niet consequent tegen die missie heeft uitgesproken. En bovendien gaat het niet alleen om je standpunt toen, maar ook om de situatie nu.

Maar zijn de gezinsregels wel onder alle omstandigheden toe te passen in de internationale politiek? Rommel wel of niet in de vuilnisbak is een redelijk geisoleerd vraagstuk. Niemand die allerhande consequenties verbindt aan het wel of niet in de vuilnisbak gooien. Dat zit anders met steun aan die politiemissie. Op zichzelf klinkt het goed, zo’n politiemissie die los staat van de NAVO. Hoewel, helemaal los van de NAVO staat het eigenlijk ook niet, want als ik het goed begrijp wordt de bescherming van de politietrainers in NAVO-verband georganiseerd. Maar of dat nou wel of niet zichtbaar is, ergens denk ik toch dat veel Afghanen na al die jaren het verschil echt niet meer maken. Da’s een reden om terughoudend te zijn. Maar een tweede reden is misschien wel dat je op enig moment de Afghanen misschien wel het beste helpt door vooral heel duidelijk te zijn over wat je vindt van de aanpak die nu wordt gevolgd. En die werkt niet, en deelname aan zo’n politiemissie kan dan toch werken als legitimatie ervan.

Ik weet het dus niet zo goed. Dit zijn de momenten dat ik mij een eenvoudig Amsterdams gemeenteraadslid voel. Maar als ik er dan toch iets van moet vinden, denk ik: bij twijfel niet inhalen. Misschien ben ik niet eens zo benieuwd naar het standpunt van de Tweede kamerfractie, maar vooral naar de argumenten die ze hanteren. Ik worstel nog even door.