Duurzaam Inkopen!

Duurzame ondernemers presenteerden zich onlangs aan leden van de Amsterdamse gemeenteraad. Leuk initiatief van D66-raadslid Sebastiaan Capel. Tamira Combrink blogde er al over. Leuk, en ook (weer) leerzaam. Want die ondernemers deden goede voorstellen.

• Wees als gemeente de eerste klant voor nieuwe innovatieve en duurzame produkten en diensten.

• Label een klein percentage van de middelen voor inkoop voor innovatieve en duurzame diensten en produkten.

• Zorg er voor dat bij aanbestedingen innovatieve en duurzame produkten, diensten én bedrijven een echte kans maken.

• Als je wat slims wil doen met het Amsterdam Investeringsfonds, stop dat geld dan in bedrijven die toe zijn aan opschalen.

• Geef als klant ondernemers de kans de kinderziekten uit hun produkt te halen.

• Laat als inkopende gemeente zien wat je resultaten zijn: dat motiveert!

• Draag bij aan kennisvermeerdering en – overdracht over de financiering van innovatieve en duurzame bedrijven.

Kijk, daar kun je wat mee als Amsterdamse politiek. Daar gaan we snel een motie over aannemen in de gemeenteraad!

Met de pet in de hand

“De IJ-tunnel is weer van u”. Dat staat op posters die op een aantal plekken in de stad zijn opgehangen door de gemeente. Bedoeld wordt natuurlijk te laten weten dat Amsterdammers weer gebruik kunnen maken van de IJ-tunnel, nadat deze in de zomer afgesloten was in verband met werkzaamheden. Geen misverstanden: prima dat de gemeente expliciet stil staat bij het feit dat IJ-tunnel weer gebruikt kan worden.

Maar was de IJ-tunnel tijdens de werkzaamheden dan niet van ons? Volgens mij is de IJ-tunnel van alle Amsterdammers en is het zaak dat onze vertegenwoordiger en zaakwaarnemer – de gemeente dus – er voor zorgt dat onze spullen een beetje knap en bij de tijd blijven. Dat de tunnel dan een tijdje dicht moet is vervelend voor de gebruikers, maar als de gemeente dat goed aanpakt mag je verwachten dat ze daar begrip voor hebben. Thuis zullen ze de boel ook af en toe opnieuw in de verf zetten.

Het is toch een beetje alsof de gemeente zich verontschuldigt. Alsof de gemeente iets verkeerd doet door onderhoud te plegen aan de IJ-tunnel. Da’s jammer. Een overheid die gewoon zijn werk doet is de overheid die we nodig hebben. Dat vraagt om communicatie die trots en zelfbewustzijn uitstraalt.

Lekker zwemmen

Met grote tegenzin heb ik vanochtend twee zwemdiploma’s ingeleverd op school. Het hadden er ook drie kunnen zijn, maar de derde konden wij, mijn jongste dochter L. en ik, vanochtend in de gauwigheid niet vinden. Wat wil het geval?

Op de basisschool wordt in groep 5 schoolzwemmen aangeboden. Althans, voor kinderen die geen zwemdiploma hebben. Heb je wel een zwemdiploma, dan mag je niet meedoen. Soms lukt het om voor de achterblijvers een leuk alternatief te organiseren, maar vaak ook niet. We hebben gemord (en we zijn bij de directeur wezen vragen om toch echt een leuk alternatief te organiseren), maar we hebben ons er bij onze twee oudste dochter bij neergelegd. Schoolzwemmen kost tenslotte schaars gemeenschapsgeld, dus dat moet je niet uitgeven als het niet nodig is. En dat alternatief? Nou ja, zucht… Zo’n school kan ook niet alles.

Maar nu is er een nieuwe regel. Je moet bewijzen dat je kind niet mee mag doen aan het schoolzwemmen. Je moet een kopie van het zwemdiploma inleveren. Dochter L. is erg trots op het feit dat ze haar C-diploma heeft gehaald voor haar zevende (en terecht!), dus we kunnen moeilijk net doen of ze het nog niet heeft gehaald.

Schoolzwemmen is er omdat we het in Nederland noodzakelijk vinden dat iedereen leert zwemmen. Zwemlessen zijn best duur, dus niet iedereen doet daar aan mee. Daarom bieden we het aan op school, als een soort vangnet. Dat sommige ouders dat wel een makkelijke en goedkope oplossing vinden, accepteren we.

Maar nu zetten we de volgende stap. Als je kind de goede zorgen van de overheid niet nodig heeft, moet je dat wel bewijzen. En als je dat bewijst, mag je kind niet zwemmen en moet het maar hopen dat het haar tijd een beetje leuk en/of zinvol kan doorbrengen.

Het irriteert me mateloos. Los van het feit dat de overheid weer meer informatie over mijn dochter heeft vastgelegd, word ik vooral boos van die stuitende combinatie van wantrouwen en bemoeizucht van de kant van de overheid.
Wantrouwen, omdat het niet genoeg is als ik kom melden dat mijn kind al die diploma’s al heeft. Nee, ik moet daar ook nog een schriftelijk bewijs van overhandigen!
Bemoeizucht, omdat de overheid steeds meer uit de kast haalt om er maar voor te zorgen dat kinderen dit en dat en zus en zo doen of laten. En nu dus moeten leren zwemmen en de overheid zeker wil weten dat het gebeurt. Wat is de volgende stap? Zwemlessen buiten schoolverband verbieden, zodat Vadertje Staat zeker weet dat de lessen zijn gevolgd? Wie is er eigenlijk verantwoordelijk voor de opvoeding van mijn kinderen?

Bah!

Zoveel mogelijk mensen helpen op weg naar werk

Deze blog verscheen ook op de website van GroenLinks Amsterdam.

Het kabinet Rutte zet keihard het mes in het geld om mensen met een uitkering aan het werk te helpen. Keihard en asociaal. In Amsterdam betekent het Haagse wanbeleid dat het geld voor toeleiding naar werk afneemt van € 220 miljoen per jaar in 2010 naar € 70 miljoen per jaar in 2014. In 2011 werd er al flink bezuinigd, en ook in 2012 is de nood weer aan de man. Dan is er € 50 miljoen minder beschikbaar dan in 2011, bovenop de bezuiniging van € 20 miljoen waarvan we al wisten dat hij er aan kwam. Het is dus niet meer dan logisch dat de gemeente nadenkt over de manier om met het beetje geld dat er nog is zoveel mogelijk mensen met een uitkering te helpen op weg naar werk.

Amsterdam kent nog steeds een regeling voor gesubsidieerde arbeid. Toen het Rijk die regeling afschafte met de invoering van de nieuwe bijstandswet, heeft Amsterdam gekozen die regeling voort te zetten: de ID-regeling (Instroom en Doorstroom). De ID-regeling (en een aantal andere vormen van gesubsidieerde arbeid) kost de stad ongeveer € 45 miljoen per jaar. Er zijn ongeveer 1450 gesubsidieerde arbeidsplaatsen in de stad. Als we niet ingrijpen, dan geeft de gemeente in 2014 meer dan de helft van zijn geld voor re-integratie uit aan die 1450 mensen. De andere helft is dan beschikbaar voor die andere kleine 40.000 mensen met een uitkering in de kaartenbakken van DWI. En die zouden ook wel aan het werk willen. Die verdeling is zo scheef dat het niet meer dan logisch is om de ID-regeling versneld af te bouwen (want in 2008 was al besloten om af te gaan bouwen, maar dan veel langzamer). Alleen door versneld af te bouwen, houden we nog geld over om mensen met een uitkering fatsoenlijk te ondersteunen op weg naar werk.

Maar zo logisch als het is, versnelde afbouw van de ID-regeling is ook ingrijpend en heeft pijnlijke gevolgen voor mensen en organisaties. Mensen met een ID-baan verrichten werk dat goed is voor de stad. Een aantal van hen staat straks waarschijnlijk op straat. Hun werk zal lang niet in alle gevallen door vrijwilligers worden overgenomen.

GroenLinks steunt het voorstel van wethouder Andrée van Es om de gesubsidieerde arbeid versneld af te bouwen. Maar we vinden wel dat de gemeente zijn best moet doen om de gevolgen van die bezuiniging zoveel mogelijk moet verzachten voor de mensen die de afgelopen jaren hard voor de stad hebben gewerkt. Bij hen ligt onze eerste prioriteit. We vinden dat de gemeente moet investeren in hun opleiding, als dat leidt tot een reguliere baan bij hun huidige werkgever. Ook vinden we dat de gemeente net wat langer het salaris moet doorbetalen, als iemand dan in dienst kan blijven, in afwachting van een vrijkomende functie bij de huidige werkgever. Ook willen we aandacht voor de materiele positie van oudere ID-ers, voor wie ontslag een enkeltje uitkering is.

Soms wordt wel beweerd dat de bezuiniging op de gesubsidieerde arbeid een “domme” bezuiniging is. Want als de ID-ers worden ontslagen, dan krijgen ze alsnog een uitkering en dat kost ook geld. Ze krijgen inderdaad een uitkering, maar dat is in eerste instantie een WW-uitkering en geen bijstandsuitkering. Dat kost de gemeente geen geld, hoe cynisch het ook is. Belangrijker – en aanmerkelijk minder cynisch – is dat geld dat wordt uitgegeven aan de gesubsidieerde arbeid, niet meer beschikbaar is voor andere, effectievere manieren van re-integratie. Anders gesteld, je kunt de ID-ers aan het werk houden en uitkeringen uitsparen, maar als je het geld voor de ID-ers inzet om andere mensen aan het werk te krijgen, dan spaar je nog veel meer uitkeringen uit. En iedere uitgespaarde uitkering is iemand die aan het werk is gegaan.

GroenLinks realiseert zich dat ID-ers belangrijk werk doen in de stad. We vinden dat dat werk gedaan zou moeten worden als normale arbeid en niet op basis van de ID-regeling. We willen daarom onderzoeken of we bij de begroting voorstellen kunnen doen om van noodzakelijk werk normaal werk te maken. Al weten we dat geld schaars zal zijn. Tegelijk vinden we dat grote organisaties – de gemeente voorop – alles uit de kast moeten halen om de korting op de gesubsidieerde arbeid op eigen kracht op te vangen.

Pilletje teveel?

Het leuke van een provocatie is dat hij soms werkt.

GroenLinks Amsterdam stelt voor om het gebruik van verdovende middelen niet meer strafbaar te stellen in de Algemene Plaatselijke Verordening van de stad. Gek genoeg verbiedt de opiumwet het gebruik van verdovende middelen niet, en doet de gemeente Amsterdam dat wel.

Als iets strafbaar is, dan heeft dat consequenties. De politie moet er tegen optreden en dat kost capaciteit, die niet meer ergens anders voor kan worden ingezet. En bij de constatering van een strafbaar feit, moet het strafrecht worden toegepast. Terwijl iemand die verdovende middelen gebruikt en anderen daarbij geen overlast bezorgd, vooral zelf een probleem heeft. Zo iemand moet je niet straffen, zo iemand moet je helpen. Maar als iets strafbaar is, moet je natuurlijk eerst straffen.

Aangezien er voldoende mogelijkheden zijn om op te treden tegen overlastgevend druggebruik, is het verstandig om het verbod op gebruik te schrappen. De politie kan dan meer tijd besteden aan opsporen van drugshandel en de aanpak van gebruikers kan zich primair richten op de medische en maatschappelijke aanpak.

Zou je denken.

Maar de Amsterdamse politiek reageerde als door een wesp gestoken. AT5 meldt er als volgt over.

"Waanzinnig en onverantwoord idee van GroenLinks om harddrugsgebruik te legaliseren. Gevolgen: verslaving, agressie en gezondheidsschade!", laat VVD-fractievoorzitter Robert Flos via Twitter weten.

En ook de PvdA is niet enthousiast. "Dit is puur symboolpolitiek. Als je op dit vlak iets wilt, zul je de landelijke opiumwet moeten veranderen. Maar door dit alleen uit de Algemene politieverordening te halen blijft drugsbezit gewoon strafbaar", aldus een woordvoerder.

CDA-raadslid Marijke reageert ook fel: "Zijn ze helemaal gek geworden bij GroenLinks?!"

Zeg drugs, en iedereen gaat over de rooie. Jammer. Zoveel emoties belemmeren het gezond verstand.

Beleefd doch duidelijk bellen

Een beetje straat in Amsterdam heeft aan weerszijden vrij liggende fietspaden. Aan de ene kant van de straat om de ene kant op te fietsen. Aan de andere kant van de straat om de andere kant op te fietsen. Veel mensen vinden dat moeilijk. Steeds vaker wordt een vrij liggend fietspad gebruikt om de ene en de andere kant op te fietsen. Daar zijn die fietspaden niet op gemaakt. Vaak zijn ze eigenlijk al te smal om in één richting gebruikt te worden, laat staan dat ze breed genoeg zijn om beide richtingen te bedienen.

Het stoort me mateloos. Hou ik keurig rechts, moet ik nog opzij voor fietsers die links niet van rechts kunnen onderscheiden. En niet alleen fietsers, ook scooters – die wat mij betreft sowieso niet op het fietspad zouden mogen – rijden tegen het verkeer in.
Ook als automobilist stoort het me. Als ik naar rechts ga, wring ik me in allerlei bochten om te zien of er een fietser naast me rijdt, die rechtdoor wil. Die heeft dan natuurlijk voorrang. Maar als er dan geen fietser is, geef ik gas. Om er achter te komen dat die andere fietser me tegemoet komt.

Maar ik ben in actie gekomen. Bij de fietsenmaker heb ik een keurige, doch goed hoorbare bel op mijn stuur laten monteren. En ik bel iedere keer wanneer fietsers of scooters me tegemoet komen op het vrij liggende fietspad. Als kleine daad van protest. Ik hoop dat Amsterdammers met me mee gaan bellen. Misschien dat iedereen dan weer aan de goede kant van de weg gaat fietsen. En desnoods scooteren.