Loyaliteiten

Al een paar dagen loop ik na te denken over een mooie, afgewogen tekst over loyaliteit. Het lukt niet.

Graag had ik bloemrijk willen schrijven over mijn eigen loyaliteiten. Loyaliteit aan de bewoners van mijn stadsdeel, welke nationaliteit ze ook hebben. Loyaliteit aan de waarden van de Franse revolutie; vrijheid, gelijkheid en broederschap. Loyaliteit aan Europa, meer dan aan Nederland. Maar ja, tegelijkertijd ook wel weer aan datzelfde Nederland, waar ik me lang niet altijd thuis voel, maar natuurlijk wel thuis ben. Maar ja, veel te genuanceerd.

Een strak juridisch betoog over de loyaliteit van Wilders had ik ook wel leuk gevonden. Iets in de trant van: hij heeft de eed of de gelofte op de grondwet afgelegd en nu dient hij een motie van wantrouwen in tegen twee staatssecretarissen die op grond van die zelfde grondwet gewoon benoemd kunnen worden. En dus handelt hij in strijd met diezelfde grondwet en dat zet vraagtekens bij zijn eigen loyaliteit. En dan denk ik: paarlen voor de zwijnen. Bovendien ben ik misschien niet meer zo goed in een strak juridisch betoog.

Elke keer als ik begin, loopt het weg. Ik kan me er eigenlijk niet druk over maken. Over het gedoe misschien wel, maar niet over dubbele paspoorten en dubbele loyaliteiten. Het sop is de kool niet waard.