Trots

Iemand vroeg mij een tijdje geleden of ik trots was op Zeeburg. Ik vind dat een moeilijke vraag. Trots ben je op dingen die je zelf of met anderen hebt bereikt. Dingen waar je hard aan hebt gewerkt. Ik ben er trots op dat er nu een mooie Javastraat komt, want daar heb ik in de vorige bestuursperiode hard aan gewerkt. En ik ben trots op de mooie rapporten van mijn dochters, want ik doe mijn best ze ’s ochtends op tijd naar school te brengen, ze mooie boeken aan te reiken om te lezen en onder het afwassen met ze te hoofdrekenen.

Maar ben ik trots op de Piet Heintunnel? Of op het IISG? Ik vind het leuk om door de Piet Heintunnel te rijden en beken dat ik er op verzoek van dezelfde dochters wel eens voor om rij. Ook de nabijheid van het archief van de linkse beweging geeft een prettig gevoel; als ik wil hoef ik er alleen maar even heen te fietsen om het originele manuscript van Das Kapital in te zien.

Het bestaan van de Piet Heintunnel, noch het bestaan van het IISG reken ik tot mijn eigen verdiensten. Dus ben ik er ook niet trots op. Ik waardeer ze wel. Ze maken dat ik het prettig vind om in Zeeburg te wonen. En zo ben ik dus ook niet Trots op Nederland. Maar ik vind het wel prettig om er te wonen en naar ik vermoed – want zo goed ken de rest van de wereld nou ook weer niet – een stuk prettiger dan in andere delen van de wereld. Blij met Nederland, daar zou ik mijn handtekening wel onder willen zetten. Alhoewel het de laatste jaren wel wat minder is geworden, met Wilders en Verdonk en hun sjachrijn en onverdraagzaamheid.