Je mag het zeggen!

Na het kamerdebat over de Goudse Marokkanen lijkt er enige opluchting te heersen. Je mag definitief zeggen dat het Marokkanen zijn. Wie zijn Marokkanen? Nou, die jongens die dingen doen die niet deugen. Statistisch lijkt het wel zo’n beetje te kloppen. Marokkanen komen significant vaker voor in de misdaadstatistieken.

Maar wat nu? Want we (horen Marokkanen nog wel bij dat “we”, trouwens?) kunnen wel een tijdje tegen elkaar gaan zeggen dat die Marokkanen wel twee keer (of drie keer, of vier keer, dat hangt een beetje van de statistiek af, lijkt het) zo vaak in de fout gaan, maar dan? Zetten we ze het land uit, fouilleren we ze allemaal preventief bij het verlaten van de woning of krijgen ze op voorhand twee (of drie, of vier) keer zoveel straf als andere mensen? Het kan, en misschien zou het tegenwoordig zo maar mogen, maar mijn keuze zou het niet zijn.

Wat mij betreft stellen we niet alleen vast dat het zo is, maar vragen we ons ook af hoe het dan komt. Want genetisch lijken Marokkanen mij niet zo vreselijk te verschillen van andere mensen, dus zullen we iets dieper moeten graven. Waarschijnlijk komen we dan uit bij zaken als inkomen, opleiding en schooluitval. Bij beperkte kennis van de Nederlandse taal en beperkte identificatie met de Nederlandse samenleving. Bij afgewezen integratiepogingen en discriminatie. Bij slachtoffergedrag en onmacht. En ja, ongetwijfeld ook bij cultuur.

En dan gaan we (en daar horen Marokkanen dan zeker bij) aan de slag om dat allemaal aan te pakken. Als we dat al niet deden. Maar we gaan niet de hele tijd luid en duidelijk zeggen dat die Marokkanen...