Over boeren en slachtoffers

Elke keer valt het weer te lezen. De boeren zijn slachtoffer van het visieloze overheidsbeleid. Nou mag ik ook graag mopperen op de minister-president die niks ziet in visie, deze waarneming lijkt me er toch naast.

Jarenlang heeft de overheid geluisterd naar de belangenbehartigers van de boeren. Valt ons nou niet lastig met strenge regels, maar laat innovatie zijn werk doen. We maken slimme stallen! Met luchtwassers! Dan zul je zien dat het allemaal goed komt met de stikstof en de natuur, zeiden de belangenbehartigers. Daar wilden ministers van Landbouw maar al te graag naar luisteren. Ze voelden zich vaak vooral verbonden met de agrarische sector (en waren dat soms ook echt). Dus ze vestigden al hun hoop op innovatie en probeerden het intussen zo te regelen dat er van alles en nog wat door kon. Behalve de natuur dan.

Namens wie zeiden die belangenbehartigers dat dan allemaal? Namens de boeren natuurlijk. Boeren die groter wilden, groter moesten of allebei. Al die boeren die nog meer varkens, kippen of koeien wilden of moesten, of allebei, wisten dondersgoed wat die belangenbehartigers deden. Het zijn grote ondernemers, waarvan je mag verwachten dat ze nadenken over de toekomst van hun bedrijf in een veranderende wereld.

Het is ook niet zo dat alle boeren slachtoffer zijn van een wispelturige overheid. Er zijn er genoeg die bijtijds andere keuzes hebben gemaakt. Die biologisch zijn gaan boeren, landschapsbeheer onderdeel van hun bedrijf hebben gemaakt. Die boeren hebben vaak weinig of geen last van de regels die de natuur moeten beschermen.

Het slachtofferschap is het gevolg van de bewuste keuzes die agrarische ondernemers hebben gemaakt.