Verhuisfeest

Vandaag raakte ik verzeild in een boeiende bijeenkomst van OMWaNA over wonen en veiligheid. Het ging over van alles en nog wat, maar uiteindelijk belandden we in de discussie over de mogelijkheid tot terugkeer van bewoners bij de grootschalige en ingrijpenden renovatie van de Westelijk Tuinsteden. En ik kon het niet laten. Dus ik riep: als we die terugkeergarantie nou eens afschaften en vervingen door een verhuisfeest (ik zei eerst verhuisavontuur, maar nu vind ik verhuisfeest eigenlijk mooier). Zo'n terugkeergarantie betekent vaak lang wachten in een wisselwoning, of een nieuw huis dat te duur is, of te groot of te klein, te oud of te nieuw. Maar een verhuisfeest biedt nieuwe kansen, op het huis dat je altijd wilde hebben, in de buurt waar je altijd wilde wonen, een huis dat past bij je gegroeide gezin of juist niet meer zo groot is nu de kinderen het huis uit zijn.

Ik zei het niet voor niets. De terugkeergarantie doet net alsof je kunt vernieuwen zonder te vernieuwen; alles gaat op de schop, maar daarna is het allemaal precies zoals het was. En dat is natuurlijk niet zo. We bouwen eigenlijk nooit de woningen die er al stonden. Ze worden vaak groter of kleiner. Ze zijn luxer met meer voorzieningen. Meestal zijn ze duurder, al was het maar omdat ze nieuwer zijn. En er zijn geheid andere buren, omdat lang niet iedereen ook echt terug wil. Kortom, als we slopen, dan laten we het verleden definitief achter ons.

Dan is het misschien maar verstandiger om dat ook gewoon te erkennen en in de sloop een kans te zien. Een verhuisfeest. Geen strijd over de randvoorwaarden van terugkeer naar een vroeger dat er niet meer is. Stop die energie in het benoemen van je wensen voor de toekomst en het grijpen van de kansen die de toekomst biedt.

Enfin. Verhuisfeest. Maar eens even laten bezinken.