Gemeentelijke Radicalisering

Tsja. En toen was ik vandaag op een gemeentelijke conferentie over radicalisering. Niet veel geleerd, wel gesterkt in menig opvatting en één voornemen rijker.

Als het over radicalisering gaat, gaat het vooral over radicaliserende moslims. In ieder geval in Amsterdam. Tegelijk kun je bijvoorbeeld bij sommige krakers ook nog wel de vraag stellen of ze niet radicaliseren richting zorgelijke opvattingen.

Weer eens geconcludeerd dat bar weinig mensen echt radicaliseren, maar dat dat dan bar slecht voor ze uitpakt. Eenmaal weer bij zinnen, hebben ze een hoop tijd verloren in hun leven. Alle reden om open te staan voor jongeren die hun denkbeelden willen uiten en bespreken. Het is de enige manier om ze te helpen. En stuur dan mensen op ze af met verstand van zaken. Om met een radicaliserende moslimjongere in gesprek te gaan, heb je veel meer aan een imam dan aan een welzijnswerker!

Ander probleem is de grote groep mensen die misschien niet radicaliseren, maar die zich wel terugtrekken uit de samenleving, omdat ze zich niet welkom voelen. Ook dat kan zowel op moslims als op PVV-stemmers slaan, maar in het debat gaat het vooral over moslims. Het vraagt om actieve burgers, die nieuwsgierig zijn naar elkaar, bereid zijn naar elkaar te luisteren en op een respectvolle manier aan elkaar vertellen wat ze belangrijk vinden en waar ze zich aan storen.

En dat voornemen? Dat we niet alleen alert moeten zijn op afwijkend gedrag, maar ook moeten afspreken dat we niet zonder afwijkend gedrag kunnen. Als Gallileo bijtijds was gederadicaliseerd, zou de zon nog steeds om de aarde draaien.