Man Vrouw Maatschappij

Fenna Ulichki vond mij vanochtend een feminist. Da’s natuurlijk mooi, maar het geeft me ook een wat ongemakkelijk gevoel. Hetzelfde ongemakkelijke gevoel dat die mevrouw had toen zij mij vanochtend welkom heette in de Meervaart, waar ik een bijeenkomst bezocht ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag. “U komt ook voor […en toen liet ze een lange aarzelende stilte vallen…] Vrouwendag?”, zei ze.

Feminisme en Vrouwendag zijn blijkbaar dingen van vrouwen. Natuurlijk, waar vrouwen nog steeds met discriminatie in het gezin, onderwijs en op de arbeidsmarkt te maken hebben, is het zaak om daar regelmatig bij stil te staan. Net zo goed als het zaak is om regelmatig stil te staan bij de resultaten van de vrouwenstrijd. Want ook die zijn aanzienlijk. Honderd jaar geleden mochten vrouwen niet stemmen, zestig jaar geleden was de getrouwde vrouw nog juridisch handelingsonbekwaam, vijftig jaar geleden was het aantal vrouwen dat ging doorstuderen nog steeds zeer gering en pas één jaar geleden was er voor het eerst een vrouwelijke minister van defensie. Resultaten van de vrouwenstrijd zijn gelukkig niet alleen links…

Maar gek is het ook. Joke Smit vond het al in de jaren ’60. Want het gaat niet alleen om de positie van vrouwen. Het gaat om de positie van vrouwen èn mannen. Niet voor niets richtte zij Man Vrouw Maatschappij op en pleitte voor de dertig-urige werkweek voor mannen en vrouwen. Zo konden beide sexen economisch onafhankelijk zijn en tegelijk hun zorgtaken vervullen. Mijn idee! Ik vind werken hartstikke leuk en ik geniet van de inkomsten, maar ik zou het buitengewoon vervelend hebben gevonden als ik niet een wezenlijk deel van de opvoeding van mijn dochters voor mijn rekening had kunnen of mogen nemen omdat ik voor het gezinsinkomen moest zorgen. In poepluiers heb ik nooit plezier gehad, maar wel in eerste hapjes en Artisbezoek.

Enfin. Dan maar feminist.