Met z’n allen één generatie

Vanochtend bij het opstaan realiseerde ik me dat ik al over vier jaar behoor tot de doelgroep van 50+. Wat een honden. Alsof je op je 50ste al hoort bij de ouderen. Dat is nooit zo geweest, zelfs niet toen we nog vroeg met de vut gingen. We worden alleen maar gezonder, en dus ouder. Enfin, nooit, maar dan ook nooit zult u mij lid zien worden van zo’n club generationele scheidslijntrekkers. En dat dan nog los van het feit dat de vorige oprisping van de zich vanwege hun ouderdom misdeeld voelenden, ontaardde in één van de grootste verzameling eenpersoonsfracties die de Tweede Kamer ooit heeft gezien.

Te vaak ook hoor ik het “wij hebben dit land uit de klei getrokken”-argument. Lazer op. De eerste loongolf spoelde begin jaren ’60 al door Nederland en wie toen 30 was of jonger, heeft vooral geprofiteerd van een enorme welvaart die ons vervolgens kwam aanwaaien in 40-, 38- of zelfs maar 36-urige werkweken. Pas nu leven we (weer) in een tijd dat er mensen zijn die aan één baan niet genoeg hebben om in hun levensonderhoud te voorzien. En wie ten tijde van die loongolf de 30 al was gepasseerd, is nu ook de 80 al ruimschoots gepasseerd. Dus als die Krol zich druk had willen maken voor een generatie die nog echt krom heeft gelegen, dan had hij 80+ moeten oprichten.

Wat er echt niet deugt aan 50+, is het opzetten van de ene generatie tegen de andere. Wat een kortzichtigheid: er zijn rijke en arme ouderen. Net zoals er rijke en arme jongeren zijn. Rijke en arme baby-boomers, rijke en arme studenten, rijke en arme fietsers, rijke en arme makelaars, rijke en arme bakkers, rijke en arme cv-ketelmonteurs. Om kort te gaan, de solidariteit waar het werkelijk om gaat is de solidariteit van rijken met armen. De rest is krokodillentranen en plat populisme.