Voor

Menig GroenLinkser kan zonder blikken of blozen aan je vragen of je een bepaald artikel in de krant hebt gelezen. Mij overkomt dan regelmatig dat ik de vraag met nee moet beantwoorden om er dan achter te komen dat de partijgenoot in kwestie bedoelde te vragen of ik dat artikel in de Volkskrant heb gelezen. Blijkbaar heeft dit voormalige katholieke dagblad het geschopt tot GroenLinkse partijkrant. Probleem is dat ik de Volkskrant eigenlijk nooit lees. Dat is in de communicatie met veel partijgenoten lastig. Niet alleen lees ik vaak niet wat zij lezen, andersom is het natuurlijk ook zo. Zij lezen weer niet wat ik lees in NRC/Handelsblad. Toegegeven, het is bij uitstek het liberale dagblad van Nederland, maar mijn ouders van verder onverdacht linkse huize hebben mij er mee opgevoed en ik ben er dermate aan gehecht dat ik hem nog steeds lees. Dus voor al die GroenLinksers (en al die anderen) die dit weekend niet de Zaterdagbijlage van NRC/Handelsblad hebben gelezen een klein stukje uit het interview met Daniel Cohn-Bendit, veteraan van ’68 en fractievoorzitter van de Groenen in het Europees Parlement.

“In Nederland jammert de Socialistische Partij zo over Amerika. Maar als je daar dan wat tegenover wil stellen zoals de Europese Unie, geven ze niet thuis. Met die houding versterken ze de Amerikanen alleen maar. De grootste bondgenoot in Nederland van de Verenigde Staten is de Socialistische Partij. Ze verzwakken Europa en versterken Amerika.”

Het klinkt als een sterk staaltje machtspolitiek. Dat is het ook. Maar Cohn-Bendit slaat de spijker wel op zijn kop. Als het niet deugt wat de Amerikanen doen (en wat dat betreft heeft de Socialistische Partij natuurlijk vaak een punt), dan moeten we ervoor zorgen dat we een alternatief hebben en dat dat alternatief ook werkt. Op je kleine eilandje blijven roepen dat het allemaal erg is, zal de wereld niet veranderen. En daarom weet ik nu al dat ik, als dat referendum over dat nieuwe verdrag (of hoe het straks ook zal heten) er komt, voor zal gaan stemmen. Niet omdat het eindelijk goed genoeg is. Want dat is het nog steeds niet en nog lang niet. Maar omdat het beter is dan wat we hebben. De EU is uiteindelijk ons alternatief. Als we dat alternatief weer een beetje beter kunnen maken, dan moeten we dat doen.