Kiezersbedrog II
De afgelopen weken brak ik mijn hoofd over de vraag of ik niet wat al te hard uit mijn slof was geschoten in mijn post van 30 mei. Toen wond ik me vreselijk op over het lid van de GroenLinks statenfractie in Noord Holland dat bij de verkiezing van de Eerste Kamer een ongeldige stem had uitgebracht. Niet veel later bleek dat het Cheryl Braam was geweest, die daarvoor verantwoordelijk was. Ik had op haar gestemd bij de statenverkiezingen omdat ik vond dat ze deugde. Sterker nog, ik had zowel mijn vriendin als mijn moeder ervan overtuigd op haar een voorkeursstem uit te brengen.
Was ik niet in de internetval van de snelle mening getrapt? Ik had mijn boosheid over het gedoe wel lekker van me af gescholden, maar had dat niet wat genuanceerder gekund? De mens achter de vergissing heeft daar eigenlijk wel recht op, overwoog ik. Dus ja, ik was in de internetval van de snelle mening getuind. Het had, denk ik, wel wat beschaafder gekund op 30 mei. Weer wat geleerd.
Beschaafder? Inderdaad. Maar wezenlijk anders? Nee. Mijn vertrouwen in de GroenLinks fractie - en dan natuurlijk vooral in Cheryl Braam - liep door de actie een stevige deuk op. Hoe gaat dat straks bij andere belangrijke stemmingen in de Staten? Dat soort vragen. Het leek me dan ook goed dat Cheryl Braam haar zetel op zou geven. Naar en moeilijk, zeker wanneer je hem met voorkeursstemmen hebt gehaald. Maar wel nodig, om duidelijk te maken dat de kiezers weer - of nog - vertrouwen in GroenLinks kunnen hebben.
Cheryl Braam heeft besloten niet aan het verzoek van de Statenfractie gehoor te geven om haar zetel op de te geven. Daar heeft ze natuurlijk het volste recht toe. Zo is het nu eenmaal in de wet geregeld.
Maar ik voel me wel bedrogen.
Was ik niet in de internetval van de snelle mening getrapt? Ik had mijn boosheid over het gedoe wel lekker van me af gescholden, maar had dat niet wat genuanceerder gekund? De mens achter de vergissing heeft daar eigenlijk wel recht op, overwoog ik. Dus ja, ik was in de internetval van de snelle mening getuind. Het had, denk ik, wel wat beschaafder gekund op 30 mei. Weer wat geleerd.
Beschaafder? Inderdaad. Maar wezenlijk anders? Nee. Mijn vertrouwen in de GroenLinks fractie - en dan natuurlijk vooral in Cheryl Braam - liep door de actie een stevige deuk op. Hoe gaat dat straks bij andere belangrijke stemmingen in de Staten? Dat soort vragen. Het leek me dan ook goed dat Cheryl Braam haar zetel op zou geven. Naar en moeilijk, zeker wanneer je hem met voorkeursstemmen hebt gehaald. Maar wel nodig, om duidelijk te maken dat de kiezers weer - of nog - vertrouwen in GroenLinks kunnen hebben.
Cheryl Braam heeft besloten niet aan het verzoek van de Statenfractie gehoor te geven om haar zetel op de te geven. Daar heeft ze natuurlijk het volste recht toe. Zo is het nu eenmaal in de wet geregeld.
Maar ik voel me wel bedrogen.
posted by Jan Hoek at 11:57 p.m.
1 Comments:
Weet je, Jan wat ik nou zo leuk zou vinden? Als jij en je familie en de andere voorkeurstemmers voor Cheryl haar rechtstreeks en ondubbelzinnig duidelijk zouden maken dat deze actie niet in jullie naam plaatsvindt. Ongetwijfeld zal ze jou en die 4000 anderen namelijk gaan gebruiken om te pronken met een eigen mandaat!
Een reactie posten
<< Home