Martien Schaaperhuis

Vandaag werd de eerste paal geslagen voor het Martien Schaaperhuis op Steigereiland. Een mooie mijlpaal in het al meer dan tien jaar durende traject om deze voorziening voor dak- en thuislozen in Amsterdam te realiseren. Het wordt gebouwd door woningcorporatie Ymere en HVO/Querido zal het gaan beheren. Het is een mooi concept van begeleid wonen. Naarmate de zelfstandigheid van de voormalig dakloze toeneemt, gaat hij op een hogere etage wonen. Einddoel is natuurlijk een zelfstandige woning. Op de begane grond komt bedrijfsruimte, waar de bewoners van het Martien Schaaperhuis aan het werk kunnen. Kortom, een mooi project.

Ook ik mocht wat zeggen ter gelegenheid van de opening. Het leek me een uitgelezen kans om eens de loftrompet te steken over organisaties als HVO/Querido en het Leger der Heils, die er fantastisch in slagen om “moeilijke” voorzieningen als deze, voorbeeldig te beheren. Vrijwel altijd wanneer buurtbewoners horen van het voornemen een voorziening voor daklozen, gekken of verslaafden in hun omgeving te vestigen, komen zij in verzet. Misschien dat daar vroeger een reden voor was, maar anno 2007 merk je er eigenlijk niks van, van zo’n voorziening.

Daklozen, gekken en junks zijn Amsterdammers. Amsterdammers waar het niet goed mee gaat. Daar hebben zij zelf last van en de rest van de Amsterdammers net zo goed. Want als de Amsterdammers waar het wel goed mee gaat deze stadsgenoten letterlijk of figuurlijk in de goot laten liggen, dan is stevige overlast het gevolg. Wat ligt er dan meer voor de hand dan het realiseren van voorzieningen waar ze goed kunnen wonen, goed worden begeleid of goed worden verzorgd. En in een aantal gevallen de draad van het “gewone” leven weer kunnen oppakken. Daar schiet dan letterlijk iedere Amsterdammer – dakloos, gek, junk of niet – wat mee op.

Behalve natuurlijk, wanneer zo’n voorziening neerkomt op het concentreren van de overlast. En vandaar de complimenten aan de organisaties die zich ontfermen over de daklozen, gekken en junks. Zij hebben in de loop der jaren goede methodes ontwikkeld om overlast te voorkomen en de buren daar goed bij te betrekken.

Voorbeeldje? Ik woon al vier jaar recht tegenover een pension voor daklozen van het Leger des Heils. De enige keer dat ik daar werk aan heb gehad is toen ik hun briefje las waarin stond dat ze een feestje hadden voor het zoveeljarig bestaan. Misschien dat we tot half tien ’s avonds wat geluidsoverlast zouden kunnen ervaren vanwege het bandje dat ze hadden uitgenodigd. Niks gehoord, niet na half tien en niet voor half tien. Maar het lezen van dat briefje heeft me toch een minuut of wat van mijn tijd gekost...