Windmolentje

Het was een lange dag. Kinderen opgehaald, bij de Spar op het Makassarplein boodschappen gedaan voor de kaasfondue. Even aan tafel met de krant. Zucht. Een blik naar buiten. En daar stond hij. De windmolen op het Flevohuis.

Jaren heeft het geduurd. Een ambitieus energieprogramma presenteerde ik, ergens in 2003. Eén van de doelstellingen was een windmolen op het dak van het stadsdeelkantoor. Bleek niet te passen, want het dak was vol met van alles en nog wat. Andere plek gezocht die ook lekker hoog was. Werd het Flevohuis. Was weer te hoog. Niet echt te hoog, maar te hoog om van het bestemmingsplan te mogen. Ontheffing aangevraagd. Moest door de uitgebreide toetsingsprocedure van de provincie. Die hadden besloten al die windmolens in het vlakke Noordhollandse land eens stevig te toetsen. Gebeld met partijgenoot en gedeputeerde Moens. Of die toetsing ook voor een kleine stadswindmolen nodig was. Eigenlijk wel. Maar was misschien een beetje overdreven. Provinciaal toetsingskader aangepast. En nu staat ‘ie er dan. Het heeft zo lang geduurd dat ik geen eens wethouder milieu meer ben.

De één vond het horizonvervuiling. De ander symboolpolitiek. Ik blijf het een goed idee vinden. Ik weet natuurlijk ook wel dat je de lichten van het Flevohuis er niet van kan laten branden. Maar je ziet de windmolen wel. Je ziet dat energie niet alleen uit kolen en aardgas hoeft te komen. Je ziet de toekomst.