Vakbondscafé

Afgelopen vrijdag verving ik collega Femke Roosma bij het vakbondscafé. Waar het over moest gaan, was niet helemaal duidelijk. De voorstellen van wethouder Van Es voor een nieuw Meerjarenbeleidsplan Participatie, de kortingsplannen van het nieuwe kabinet, het empoweren van cliëntenorgansaties?

De toon was in ieder geval snel gezet. De voorzitter meldde in het plan van Van Es te hebben gelezen dat Amsterdam alleen nog iets wilde doen voor mensen die iets voor Amsterdam wilden doen. Het hele plan heb ik twee keer doorgeakkerd, maar dat had ik nou net niet gelezen. Sterker nog, in de commissie heb ik onlangs nog weer eens geroepen dat je wat mij betreft niet iets terug hoeft te doen voor je uitkering. Het mag, graag (!), maar wie aan zichzelf werkt is ook goed bezig. Als je maar actief bent.
Maureen van der Pligt, gemeenteraadslid voor de SP, wist te melden dat zich bij haar iemand had gemeld die van de Dienst Werk en Inkomen (DWI) een brief met stempel en handtekening van zijn psychiater moest halen, om aan te tonen dat hij zijn medicijnen wel slikte. Waar? Niet waar? Het hele verhaal, of slechts een deel? Voor de mensen in de zaal was het geen vraag. Waar! Iemand wist te melden dat DWI afspraken heeft met de GGZ om cliënten de arbeidsmarkt op te sturen.

Ik heb gestreden voor een verloren zaak. De ene aanwezige wist te vertellen dat GroenLinks inmiddels de neo-liberale agenda volkomen onderschreef. De ander meldde nu zeker haar lidmaatschap van GroenLinks op te zeggen. En wat had ik nou helemaal te zeggen? Dat ik het verhaal van Van Es eigenlijk wel ok vond, maar dat ik me afvroeg of er wel genoeg geld was om het ook echt uit te voeren. Het plan van Van Es is natuurlijk een hervorming die voortkomt uit een gebrek aan geld. € 63 miljoen, om precies te zijn. Da’s ongeveer een kwart van het beschikbare budget. Dat ik de inzet op werkgevers ondersteunde, omdat daar tenslotte de banen te vinden zijn, en de inzet op excellente dienstverlening door DWI ook. Klantgericht en (vooral!) niet regelgericht, mij spreekt het aan. En dat ik vind dat DWI moet stoppen met welzijnswerk. Die W staat tenslotte voor werk. Geen SAP en MAP meer. Maar andersom betekent dat natuurlijk dat de druk op stadsdelen toeneemt. Zij sponsoren het welzijnswerk en zien zich geconfronteerd met een toestroom van ex-DWI-klanten. En ook daar wordt bezuinigd. Gaan we dat wel op een goeie manier voorelkaar krijgen? Dat is belangrijk, want het mes van vrijwilligerswerk snijdt aan twee kanten. De samenleving wordt er rijker van, letterlijk en figuurlijk. En Amsterdammers die vrijwilligerswerk doen, scherpen hun vaardigheden, leren nieuwe mensen kennen en nieuwe dingen doen en worden er gelukkiger van.
Een andere zorg die ik deelde met de aanwezigen was dat ik betwijfelde of er nou echt veel klanten van DWI een korte afstand tot de arbeidsmarkt hebben, zodat ze zelf ook echt verantwoordelijk kunnen zijn voor het vinden van een baan. De ene klant zal een kortere afstand tot de arbeidsmarkt hebben dan de andere, maar voor het overgrote deel van de DWI-klanten geldt dat de afstand vooral groot is.

Het mocht allemaal niet baten. En de rapen waren natuurlijk gaar toen ik bevestigde niet zondermeer tegen huisbezoeken te zijn. Toen was wel duidelijk aan welke kant ik stond. Thuis heb ik er maar een borrel op gedronken.