Afghanistan en de vuilnisbak

Ieder gezin heeft zo zijn regels. Een van de regels in ons gezin is dat wanneer je iets van straat opraapt, maar besluit het niet te houden, je het in een vuilnisbak moet stoppen. Je mag het niet weer op straat gooien. Ik vind het een overzichtelijke regel voor wel meer zaken. Je hoeft je niet met alles te bemoeien, maar als je het doet en het bevalt niet, kun je je niet zomaar terugtrekken.

Toegepast op de voorgestelde politiemissie naar Afghanistan betekent de regel volgens mij dat je die moet steunen, als je ook van de partij was toen daar na de aanslag op de Twin Towers de oorlog begon. Afghanistan was aan het begin van deze eeuw een religieuze dictatuur, die Al Qaida alle ruimte bood om zijn religieus geïnspireerd terrorisme voor te bereiden en uit te voeren. GroenLinks steunde indertijd de inval in Afghanistan, maar werd steeds kritischer over de manier waarop de oorlog werd gevoerd. Sterker nog, al gauw sprak GroenLinks zich uit tegen de NAVO-missie. Dat neemt niet weg dat ook GroenLinks zich niet consequent tegen die missie heeft uitgesproken. En bovendien gaat het niet alleen om je standpunt toen, maar ook om de situatie nu.

Maar zijn de gezinsregels wel onder alle omstandigheden toe te passen in de internationale politiek? Rommel wel of niet in de vuilnisbak is een redelijk geisoleerd vraagstuk. Niemand die allerhande consequenties verbindt aan het wel of niet in de vuilnisbak gooien. Dat zit anders met steun aan die politiemissie. Op zichzelf klinkt het goed, zo’n politiemissie die los staat van de NAVO. Hoewel, helemaal los van de NAVO staat het eigenlijk ook niet, want als ik het goed begrijp wordt de bescherming van de politietrainers in NAVO-verband georganiseerd. Maar of dat nou wel of niet zichtbaar is, ergens denk ik toch dat veel Afghanen na al die jaren het verschil echt niet meer maken. Da’s een reden om terughoudend te zijn. Maar een tweede reden is misschien wel dat je op enig moment de Afghanen misschien wel het beste helpt door vooral heel duidelijk te zijn over wat je vindt van de aanpak die nu wordt gevolgd. En die werkt niet, en deelname aan zo’n politiemissie kan dan toch werken als legitimatie ervan.

Ik weet het dus niet zo goed. Dit zijn de momenten dat ik mij een eenvoudig Amsterdams gemeenteraadslid voel. Maar als ik er dan toch iets van moet vinden, denk ik: bij twijfel niet inhalen. Misschien ben ik niet eens zo benieuwd naar het standpunt van de Tweede kamerfractie, maar vooral naar de argumenten die ze hanteren. Ik worstel nog even door.