Tijd om verder te gaan

Amsterdammer uit overtuiging, GroenLinkser uit noodzaak. Met die woorden bepleitte ik in 2009 mijn kandidatuur voor een verkiesbare plek op de lijst van GroenLinks voor de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen.

Amsterdammer uit overtuiging. Toen ik in 1985 eindexamen deed op een katholieke school in Limburg, wist ik zeker waar ik zou gaan studeren. Amsterdam. Ik moest er eigenlijk alleen nog een studie bij zoeken. De essentie van Amsterdam – zeg ik nu, jaren later – is dat je Amsterdammer kunt worden. Zou dat niet mogelijk zijn, dan waren we nooit verder gekomen dan Kampen of Deventer. Leuk, misschien, maar niet relevant. Amsterdam is wel relevant, omdat steeds nieuwe mensen worden opgenomen in de stad, er hun plek kunnen vinden en de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen.

GroenLinkser uit noodzaak. De wereld is een mooie plek, maar teveel dingen deugen niet. We bouwen onze welvaart door roofbouw te plegen op de aarde. En we verdelen onze welvaart vervolgens zo slecht, dat we de uitputting alleen maar verder aanwakkeren en velen in armoede moeten leven. “We” bestaan trouwens niet, omdat we de emancipatie van mensen eerder beperken en onderdrukken, dan aanmoedigen en ondersteunen. GroenLinks is voor mij de enige partij waar dat beeld van de wereld in idealen en programma samen komt. Ik gebruikte er de laatste jaren verschillende termen voor, op dit moment speel ik graag met Autonomie, Duurzaamheid en Solidariteit.

In 1990 werd ik lid van GroenLinks. En toen ik lid werd, werd ik ook actief. Eerst voorzichtig in Amsterdam Zuidoost, na mijn verhuizing naar de Indische Buurt steeds actiever. In 1995 werd ik duo-raadslid in stadsdeel Zeeburg, in 1998 raadslid en fractievoorzitter, in 2002 wethouder. In 2010 vond ik dat niemand er beter van zou worden als ik daar na acht jaar nog een periode aan vast zou plakken. Genoeg is genoeg, voor je het weet word je de oude man die het allemaal al een keer gezien heeft. Maar klaar was ik nog niet. Niet met actieve politiek, maar vooral niet met Amsterdam.

De afgelopen jaren was ik dus lid van de gemeenteraad. Het was niet zonder resultaat. Ik droeg met moties bij aan de richting van het nieuwe participatiebeleid, regelde geld voor extra huisvesting voor voormalige dak- en thuislozen, verzon de coaches voor jongeren bij het jongerenloket bij de Dienst Werk en Inkomen. Spannend was de verzelfstandiging van de haven, waar op mijn voorstel de aandeelhoudersvergaderingen openbaar werden, de lat om de haven in de Houtrakpolder uit te breiden weer wat hoger werd gelegd en de ambitie werd vastgelegd om van Haven Amsterdam in 2030 de meest duurzame haven van de wereld te maken. Om maar een paar resultaten te noemen.

De afgelopen weken vroegen mensen mij of ik lijsttrekker voor GroenLinks Amsterdam zou willen worden bij de verkiezingen van 2014. Dat is natuurlijk een eervolle positie, en de vraag streelde mijn ijdelheid. Maar wil ik na een ongetwijfeld spannende verkiezingsstrijd nog wel vier jaar in de raad zitten? De afgelopen vier jaar hebben me geleerd dat ik liever resultaten boek, dan praat over de ideeën van mezelf of anderen. Die resultaten boek ik graag in en voor Amsterdam, maar Amsterdam is oneindig veel groter dan de stopera. Overal kun je nieuwe dingen doen en leren. Dus toen al die gedachten door mijn hoofd buitelden, was de conclusie toch nog snel getrokken. Geen lijsttrekker. En ook geen tweede termijn als raadslid. Het is tijd om verder te gaan.