Collecteren

Gistermiddag heb ik in de winterzon gecollecteerd. In de Molukkenstraat voor de deur van de Albert Heijn. Het goede doel was Amnesty International. Doneer ik al jaren aan. Het afgelopen najaar belde er een mevrouw van Amnesty met de vraag of ik ook eens met de collectebus rond wilde gaan. Put your money where your mouth is, maar dan in de overtreffende trap. Zoiets.

Zondag ben ik ergens in het Oostelijk Havengebied mijn collectebus, collectantenlegitimatie en bedankboekenleggers wezen halen. In de instructie stond dat de boekenleggers nog geen 34 cent per 50 stuks deden, zodat ik voorbijgangers kon verzekeren dat hun donatie vooral de goede werken van Amnesty ten goede zou komen. Thuis had ik voor de zekerheid alvast wat kleingeld in de bus gedaan, zodat ik lekker kon rammelen.

Na vijf minuten bij de Albert Heijn zonk de moed me in de schoenen. Nog niemand had geld in mijn collectebus gedaan. Stond ik daar al die tijd met mijn eigen centen te rinkelen. Maar toen ging het los. Waarschijnlijk was ik het zelf die op gang moest komen. In mijn eigen Prachtwijk gooide de ene na de andere voorbijganger geld in de collectebus. Iedereen deed mee. Hip-hop jongens met hun kruis tot op de enkels en een veel te grote pet. Klassieke geblondeerde Amsterdamse dames. Bodybuilders en mannen van de Dienst Stadstoezicht. Blije jonge stelletjes en krasse knarren met hun rollator. Al dan niet zwaar gehoofddoekte dames en yuppen in strakgesneden pakken.

Het loont om te gaan collecteren. Mijn blik op de mensheid is minstens twee slagen positief bijgesteld. Iedereen was aardig, ook de Amsterdammers die niets in mijn collectebus gooiden. En in de Indische Buurt hebben vertegenwoordigers van iedere bevolkingsgroep, subcultuur of doelgroep van beleid geld over voor Amnesty. Da’s ook weer een opsteker.

Nagekomen bericht op 13 februari: vandaag heb ik mijn collectebus ingeleverd. er zat € 73,95 in.