Beleefd doch duidelijk bellen

Een beetje straat in Amsterdam heeft aan weerszijden vrij liggende fietspaden. Aan de ene kant van de straat om de ene kant op te fietsen. Aan de andere kant van de straat om de andere kant op te fietsen. Veel mensen vinden dat moeilijk. Steeds vaker wordt een vrij liggend fietspad gebruikt om de ene en de andere kant op te fietsen. Daar zijn die fietspaden niet op gemaakt. Vaak zijn ze eigenlijk al te smal om in één richting gebruikt te worden, laat staan dat ze breed genoeg zijn om beide richtingen te bedienen.

Het stoort me mateloos. Hou ik keurig rechts, moet ik nog opzij voor fietsers die links niet van rechts kunnen onderscheiden. En niet alleen fietsers, ook scooters – die wat mij betreft sowieso niet op het fietspad zouden mogen – rijden tegen het verkeer in.
Ook als automobilist stoort het me. Als ik naar rechts ga, wring ik me in allerlei bochten om te zien of er een fietser naast me rijdt, die rechtdoor wil. Die heeft dan natuurlijk voorrang. Maar als er dan geen fietser is, geef ik gas. Om er achter te komen dat die andere fietser me tegemoet komt.

Maar ik ben in actie gekomen. Bij de fietsenmaker heb ik een keurige, doch goed hoorbare bel op mijn stuur laten monteren. En ik bel iedere keer wanneer fietsers of scooters me tegemoet komen op het vrij liggende fietspad. Als kleine daad van protest. Ik hoop dat Amsterdammers met me mee gaan bellen. Misschien dat iedereen dan weer aan de goede kant van de weg gaat fietsen. En desnoods scooteren.