Iets met gelijk en empathie

“Ymere zet 180 huishoudens uit huurwoningen in Centrum”, kopte het Parool gisteren. Daar hoort het beeld van mensen die met hun huisraad op straat staan en geen idee hebben waar ze de nacht moeten doorbrengen. Dat is natuurlijk niet wat Ymere gaat doen als het 270 woningen in het centrum gaat opknappen en niet iedere bewoner een vergelijkbare sociale huurwoning in de buurt met een vergelijkbare huur aanbiedt. Gelukkig leggen ze het op hun site zelf wat uitgebreider uit.

Ymere doet gewoon wat het onder de omstandigheden moet doen. De corporatie heeft minder geld, want moet van het kabinet een verhuurderheffing betalen en mag de huur maar “beperkt” verhogen. Dan rest slechts verkoop van sociale huurwoningen, als er geld gevonden moet worden. En andersom is er in Amsterdam de doelstelling om scheefwonen tegen te gaan en mensen met een middeninkomen een grotere kans op de woningmarkt te bieden. In dat licht is het aanbod dat Ymere zijn huurders doet best redelijk. Heb je een inkomen tot 34600 euro, dan krijg je een sociale huurwoning met een redelijke huur aangeboden. Is je inkomen hoger, maar niet meer dan 43000 euro, dan krijg je ook een sociale huurwoning aangeboden, maar dan moet je wel de volle mep betalen. Verdien je nog meer, dan moet je je heil zoeken in de vrije sector.

Het klopt dus wel. En toch stoort het me. Niet omdat ik vind dat mensen met een hoger inkomen na renovatie weer een supergoedkope huurwoning aangeboden moeten krijgen. In sommige gevallen kan ik me een gewenningsregeling voorstellen, maar dat lijkt me maatwerk.

Het stoort me, omdat moeten verhuizen vanwege een renovatie een ingrijpende gebeurtenis is, ook als je meer dan 43000 per jaar verdient. Zeker als je nieuwe huis niet om de hoek staat, maar op een hele andere plek in de stad. Voor sommige mensen is dat een leuk avontuur, maar er zijn er natuurlijk ook genoeg die helemaal niet uit hun buurt willen. Om goede redenen: ze zijn mantelzorger, hun kinderen gaan er naar school, ze hebben er werk of hun bedrijf.

Die erkenning moet ook een corporatie die niet anders kan, tot zorgvuldige voorbereiding en communicatie brengen. Het feit dat huurders verbaasd reageren en pardoes het overleg met Ymere afbreken, duidt daar niet op. Het persbericht suggereert evenmin dat Ymere deze beleidslijn eerst eens heeft afgetast bij zijn huurders of hun vertegenwoordigers. Je kunt wel gelijk hebben, het is zaak om het ook te krijgen. In een tijd dat corporaties – wat mij betreft ten onrechte – in een verdomhoekje zitten, had Ymere daar wel harder aan mogen trekken.