Ze Zeggen...

Al jaren zwerven uitgeprocedeerde asielzoekers door onze stad. Van Notweg naar Vluchtkerk, van Vluchtflat naar Vluchtgarage. En het loopt uit de hand. Spanningen tussen mensen lopen op, met een dode als triest gevolg. De omstandigheden in de panden waar ze verblijven, worden steeds erbarmelijker.

Nog steeds wordt de discussie gevoerd als zou het gaan om mensen die wel terug kunnen naar hun land van herkomst, maar daaraan niet meewerken. Ook de Volkskrant schrijft het vanochtend weer op: “sommigen van de uitgeprocedeerden zeggen niet naar het land van herkomst terug te kunnen”. Ze zeggen het niet, alsof het een smoes is, het is vaak ook zo. Ze kunnen niet terug naar het land van herkomst, bijvoorbeeld omdat je er echt niet kunt komen. Dat is het probleem waar we onze ogen voor sluiten. Ze kunnen niet terug, en dus zijn ze hier.

Nog steeds ook wordt de discussie gevoerd alsof gemeenten geen verplichting hebben om voor deze mensen te voorzien in een aantal basisbehoeften. Die verplichting is er wel, rechters hebben het al een paar keer uitgesproken. Natuurlijk, een paar jaar geleden werd afgesproken dat gemeenten daar niet meer in zouden voorzien, omdat het Rijk het zou doen. Maar het Rijk doet het niet. De voorzieningen die er zijn, worden aangeboden met de verplichting mee te werken aan vertrek. En juist vertrek is voor deze mensen onmogelijk.

En eerlijk gezegd, zal het me zo langzamerhand een rotzorg zijn hoe het juridisch allemaal zit. In mijn stad zwerven mensen rond, die nergens terecht kunnen. Mensen die verstoken zijn van een dak boven hun hoofd, die 's ochtends niet weten of ze 's avonds te eten zullen hebben. Een stad die heldhaftig is, en vastberaden, maar ook barmhartig, mag dat niet accepteren.

Doe er wat aan!