Rondje Statiegeld

Vandaag maakte ik samen met mijn geliefde weer eens een rondje langs de statiegeldautomaten in de buurt. Met een volle tas blikjes en flessen trokken we van de Dekamartk naar de Jumbo en vervolgens naar de Albert Heijn. Op alle automaten hing een briefje: het spijt ons, maar deze automaat is kapot. We gingen weer naar huis met onze blikjes en flessen. Niet voor het eerst.

Het is verdrietig en schandalig tegelijk. Statiegeld op blikjes en flesjes is een goed idee. Het helpt om grondstoffen opnieuw te gebruiken. Nodig omdat onze grondstoffen steeds schaarser worden. Dat het niet lukt om het systeem aan de praat te krijgen dat een bijdrage moet leveren aan hergebruik, is verdrietig.

Het is ook schandalig. Het is schandalig dat bedrijven die geld verdienen aan het verkopen van producten in blikjes en flessen wegkomen met het mislukken van het statiegeldsysteem. Het is schandalig dat ze niet zorgen voor meer statiegeldautomaten die ook gewoon werken. Want dat kan natuurlijk best. 

Daarom: stop met pappen en nathouden. Stop met overleggen en convenanten. Dwing bedrijven om een werkend systeem op te tuigen. En doen ze dat niet: leg ze boetes op en trek vergunningen in. Zijn ze nou helemaal belazerd?!

Samen Verder

Het gaat natuurlijk helemaal niet lekker met Links Nederland. De SP schurkt steeds vaker tegen het bruine gedachtengoed aan. De Partij voor de Dieren zet zich enthousiast in voor het redden van de wereld, maar vindt het verslaan van GroenLinks bij de eerstvolgende verkiezingen nog belangrijker. Bij1, hoe fris en radicaal ook, heeft toch vooral de handen vol aan zichzelf. Voor Volt geldt eigenlijk hetzelfde en van Denk weten we niet echt zeker of ze wel bij Links Nederland horen. De PvdA is geen schim meer van de partij die na de Tweede Wereldoorlog maar liefst drie minister-presidenten heeft geleverd en GroenLinks is er wel beschouwd nooit in geslaagd echt groter te worden dan de som der delen.

We kunnen er ook positief over zijn. Als je de bodem hebt geraakt, kan het alleen nog maar omhoog. Eendracht maakt macht en dat soort dingen. Ik vind het dus mooi dat PvdA en GroenLinks de eerste stappen aan het zetten zijn om samen te gaan werken. Het plan om na de Eerste Kamerverkiezingen van de twee gekozen fracties één geheel te maken is een slimme stap. Het is maar de Eerste Kamer (heel belangrijk, ik weet het, maar zo lang Klaver en Kuiken nog in de Tweede Kamer zitten, toch echt niet de belangrijkste) dus daar kun je oefenen en ontdekken, zonder dat een mislukking gelijk het einde van de wereld is. En tegelijk is het toevallig wel de Eerste Kamer, zodat er gezonde druk is om het serieus te nemen. Zo’n proces kan bovendien ook nog lekker organisch verschillende kanten op, zodat ook anderen zich daarin kunnen voegen, zonder dat bij het kruisje getekend moet worden. Al is het natuurlijk altijd fijner om van het begin af aan mee te doen.

Op 1 december presenteerden PvdA en GroenLinks hun concept-kandidatenlijsten voor de Eerste Kamerverkiezingen. Mooie stap in het proces. Feestje waard en zo zagen de foto’s er dan ook uit. En ze hebben er zin in, de kandidaten. Hadden het zelfs over de grootste worden en zo. Maar ik zou zo graag eens wat vaker zien dat er samen ook gezocht wordt naar de inhoud. Wat ons dan precies verbindt. Of van elkaar scheidt. Sterker nog: ik zou graag meezoeken.

Neutraal

Ooit was ik wethouder. Een wethouder wordt bijgestaan door ambtenaren. Van sommige van die ambtenaren wist ik of kon ik nagaan wat hun politieke kleur was. Omdat ze dat tegen mij zeiden, of omdat ze daar in het openbaar voor uit kwamen.

Er waren ook ambtenaren waarvan ik niet wist wat hun politieke voorkeur was. Ze zeiden het niet en ze liepen er ook niet mee te koop. Waren ze daarom neutraal? Natuurlijk niet. Ieder mens heeft zijn opvattingen!

Voor mij deed het er uiteindelijk niet toe. Ambtenaren worden niet ingehuurd vanwege hun politieke voorkeur. Vanwege hun geloof of sexuele voorkeur. Ambtenaren worden ingehuurd vanwege hun deskundigheid of vaardigheid. En eigenlijk altijd allebei. Deskundigheid en vaardigheid gaan over de vraag of je bent geschikt bent voor de taak die je wordt toevertrouwd. Ambtenaren voeren uit, adviseren en beoordelen. Zolang ze daar geschikt voor zijn, en dat zijn ze als deskundig en vaardig zijn, doen hun opvattingen er niet toe. Die zijn uiteindelijk privé. Dat geldt ook voor voor de persoon die je keuken komt installeren of je fietsband plakt.

Dat is dus de maatstaf waarlangs ambtenaren gelegd moeten worden. Deskundigheid. Vaardigheid. Neutraliteit is geen van beiden. Niemand is neutraal. 

Als het dus gaat om de uitingsvormen van wie we zijn of willen zijn, de moeten we elkaar de ruimte geven. Hoofddoek, tulband, keppel, kruisje, hanekam, vergiet, het zijn individuele uitingsvormen. Ze zeggen niets over deskundigheid of vaardigheid. 

Lijm en Parel

Vorige week nog bewonderde ik het Meisje met de Parel. Vandaag plakten twee mannen zich er aan vast. Vooral boze reacties waren hun deel. Het leek wel of hun heftige acties anderen rechtvaardigden in hun niets doen. “Als jullie je niet hadden vastgeplakt, ja dan was ik vandaag nog in actie gekomen voor het klimaat.” 

Ik maak me zorgen over al die prachtige kunstwerken, maar nog meer maak ik me zorgen over de toekomst van de planeet. Al jaren loop ik periodiek mee in klimaatmarsen, al jaren gireer ik keurig aan Milieudefensie. Vandaag was ook het nieuws dat het regeringen niet lukt om voldoende maatregelen te nemen om het Akkoord van Parijs na te komen. Ik sta gewoon voor lul met mijn keurige actievoeren. 

Ik vind dat vastplakken heel naar. Maar als het helpt om de wereld te doordringen van de urgentie om Nu in actie te komen, dan moet het misschien maar. Nog een klimaatmars voelt als doormodderen.

Over boeren en slachtoffers

Elke keer valt het weer te lezen. De boeren zijn slachtoffer van het visieloze overheidsbeleid. Nou mag ik ook graag mopperen op de minister-president die niks ziet in visie, deze waarneming lijkt me er toch naast.

Jarenlang heeft de overheid geluisterd naar de belangenbehartigers van de boeren. Valt ons nou niet lastig met strenge regels, maar laat innovatie zijn werk doen. We maken slimme stallen! Met luchtwassers! Dan zul je zien dat het allemaal goed komt met de stikstof en de natuur, zeiden de belangenbehartigers. Daar wilden ministers van Landbouw maar al te graag naar luisteren. Ze voelden zich vaak vooral verbonden met de agrarische sector (en waren dat soms ook echt). Dus ze vestigden al hun hoop op innovatie en probeerden het intussen zo te regelen dat er van alles en nog wat door kon. Behalve de natuur dan.

Namens wie zeiden die belangenbehartigers dat dan allemaal? Namens de boeren natuurlijk. Boeren die groter wilden, groter moesten of allebei. Al die boeren die nog meer varkens, kippen of koeien wilden of moesten, of allebei, wisten dondersgoed wat die belangenbehartigers deden. Het zijn grote ondernemers, waarvan je mag verwachten dat ze nadenken over de toekomst van hun bedrijf in een veranderende wereld.

Het is ook niet zo dat alle boeren slachtoffer zijn van een wispelturige overheid. Er zijn er genoeg die bijtijds andere keuzes hebben gemaakt. Die biologisch zijn gaan boeren, landschapsbeheer onderdeel van hun bedrijf hebben gemaakt. Die boeren hebben vaak weinig of geen last van de regels die de natuur moeten beschermen.

Het slachtofferschap is het gevolg van de bewuste keuzes die agrarische ondernemers hebben gemaakt.

Ontwikkelingsplan Almeerderhout: En Door!

Almere is natuurlijk een van de groenste steden van Nederland. Terecht laten we ons voorstaan op ons groenblauwe raamwerk. Het kost nauwelijks moeite om naar het park te gaan, of naar het bos. Tegelijk is onze onmiddellijke omgeving lang niet altijd zo groen. Wie in Almere Poort zijn huis verlaat, zal Almere niet gelijk ervaren als groene stad. Parkwijk lijkt wel te staan voor parkeerwijk.

Alle reden dus om te investeren in het vele groen van de stad. Daarom maakten we het Ontwikkelingsplan Almeerderhout. Een investering in ons bos om de hoek. Om het toegankelijk te maken voor iedereen. Om te investeren in biodiversiteit en mogelijkheden om te wandelen en te sporten. 

Het blijft niet bij een plan. Staatsbosbeheer en gemeente gaan samen het plan handen en voeten geven. Voor je het weet is het Almeerderhout nog

Meer lezen »

En weer door

Vandaag begint de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. En nog nooit ben ik daar zo gemotiveerd aan begonnen als deze keer. Wat een verlies heeft GroenLinks geleden. Gehalveerd. De goede prioriteiten, met het klimaat op 1, een compleet verhaal om Nederland te veranderen en uitstekende kandidaten, die keihard werken en ook in de oppositie mooie resultaten behalen. En dan toch gehalveerd. Dus zit er maar een ding op. Uithuilen, scherven bij elkaar rapen en weer door. Met de goede prioriteiten, een compleet verhaal en uitstekende kandidaten.

De kiezer heeft het laatste woord. Ook de volgende keer.