Slome

Vanavond heb ik dan eindelijk het linkje naar GroenLinks campagnefilmpje voor de Tweede Kamerverkiezingen verwijderd. Ben ik daar ook klaar mee. Ging trouwens best goed in Zeeburg. Net als de statenverkiezingen.

Verhuisfeest

Vandaag raakte ik verzeild in een boeiende bijeenkomst van OMWaNA over wonen en veiligheid. Het ging over van alles en nog wat, maar uiteindelijk belandden we in de discussie over de mogelijkheid tot terugkeer van bewoners bij de grootschalige en ingrijpenden renovatie van de Westelijk Tuinsteden. En ik kon het niet laten. Dus ik riep: als we die terugkeergarantie nou eens afschaften en vervingen door een verhuisfeest (ik zei eerst verhuisavontuur, maar nu vind ik verhuisfeest eigenlijk mooier). Zo'n terugkeergarantie betekent vaak lang wachten in een wisselwoning, of een nieuw huis dat te duur is, of te groot of te klein, te oud of te nieuw. Maar een verhuisfeest biedt nieuwe kansen, op het huis dat je altijd wilde hebben, in de buurt waar je altijd wilde wonen, een huis dat past bij je gegroeide gezin of juist niet meer zo groot is nu de kinderen het huis uit zijn.

Ik zei het niet voor niets. De terugkeergarantie doet net alsof je kunt vernieuwen zonder te vernieuwen; alles gaat op de schop, maar daarna is het allemaal precies zoals het was. En dat is natuurlijk niet zo. We bouwen eigenlijk nooit de woningen die er al stonden. Ze worden vaak groter of kleiner. Ze zijn luxer met meer voorzieningen. Meestal zijn ze duurder, al was het maar omdat ze nieuwer zijn. En er zijn geheid andere buren, omdat lang niet iedereen ook echt terug wil. Kortom, als we slopen, dan laten we het verleden definitief achter ons.

Dan is het misschien maar verstandiger om dat ook gewoon te erkennen en in de sloop een kans te zien. Een verhuisfeest. Geen strijd over de randvoorwaarden van terugkeer naar een vroeger dat er niet meer is. Stop die energie in het benoemen van je wensen voor de toekomst en het grijpen van de kansen die de toekomst biedt.

Enfin. Verhuisfeest. Maar eens even laten bezinken.

Auto's loffen

Vandaag jureerde ik met Fatima Elatik en Jan Hoek een columnwedstrijd bij NowHere. Leerlingen van het Amstellyceum, IJburg College en Pieter Nieuwlandcollege schreven columns, de tien beste van iedere school werden vandaag voorgedragen. Ik mocht mij ontfermen over de columns van de leerlingen van eht Amstel Lyceum. Woensdagavond heb ik het stapeltje gelezen. Wow! Niet iedere column was om over naar huis te schrijven, maar er zaten juweeltjes tussen. Sommige omdat ze grappig waren, anderen omdat jongeren over onderwerpen schreven waarvan ik dacht dat ze zich daar niet zo druk over maakten. Eentje stak er echter met kop en schouwers bovenuit. Niet alleen vanwege de voor een veertiger als ik grappige straattaal, maar ook omdat de uitsmijter je lekker op het verkeerde been zet. Ik wil hem jullie niet onthouden.

Auto's Loffen - Soufian el Hamel

Het is drie uur in de middag en ik kom net uit de tram, had net een wedstrijd gewonnen. Op weg naar huis hoor ik iemand "Dexter" roepen. Ik draai me om en ik zie dat het me buurjongen Sixtwo is. Hij vraagt me: "eh Souf, heb je geen zin om op TomTom jacht te gaan, want ik heb me krasoe bij me!"
Ik dacht bij me zelf nee dit kan ik niet maken, wat nou als iemand ons ziet of dat ik weer in de problemen kom en dan maakt me vader me helemaal af dus ik antwoordde met "nee, ik kan het niet". Het was stil, maar kort daarna zei Sixtwo: "ben je wel een echte mocro, of doe je maar alsof?" Ik wist dat mijn antwoord niet goed was dus probeerde ik het nu anders en ik zei dat ik bang was. Nu lachte hij me uit maar dat is beter dan door scotoe geklemd te worden en weer 2 maanden zitten, dus ging ik maar naar huis.
Ik snap niet dat mensen dingen pakken wat niet van hen is. Een ruit inslaan met een kraspen geeft de eigenaar ook veel last, dus was het verstandig om nee te zeggen wat de meeste in mijn buurt niet durven.
De volgende dag ging ik naar buiten om in de kooi te gaan voetballen en iedereen kwam op me af, eh Dexter heb je die torie gehoord? Wat, wat is er dan gebeurd zei ik. Sixtwo is opgepakt door een xt'tje, iedereen lacht want welke mongool wordt er nou opgepakt door een motoragent. Maar ik kon er niet om lachen want ik zat na te denken wat er dan was gebeurd als ik ook met hem mee was gegaan.
De weken die daarop volgden lachte iedereen Sixtwo uit omdat hij de straten moest schoonmaken, maar dat gebeurt mij niet. Want ik ben een echte mocro.

Loyaliteiten

Al een paar dagen loop ik na te denken over een mooie, afgewogen tekst over loyaliteit. Het lukt niet.

Graag had ik bloemrijk willen schrijven over mijn eigen loyaliteiten. Loyaliteit aan de bewoners van mijn stadsdeel, welke nationaliteit ze ook hebben. Loyaliteit aan de waarden van de Franse revolutie; vrijheid, gelijkheid en broederschap. Loyaliteit aan Europa, meer dan aan Nederland. Maar ja, tegelijkertijd ook wel weer aan datzelfde Nederland, waar ik me lang niet altijd thuis voel, maar natuurlijk wel thuis ben. Maar ja, veel te genuanceerd.

Een strak juridisch betoog over de loyaliteit van Wilders had ik ook wel leuk gevonden. Iets in de trant van: hij heeft de eed of de gelofte op de grondwet afgelegd en nu dient hij een motie van wantrouwen in tegen twee staatssecretarissen die op grond van die zelfde grondwet gewoon benoemd kunnen worden. En dus handelt hij in strijd met diezelfde grondwet en dat zet vraagtekens bij zijn eigen loyaliteit. En dan denk ik: paarlen voor de zwijnen. Bovendien ben ik misschien niet meer zo goed in een strak juridisch betoog.

Elke keer als ik begin, loopt het weg. Ik kan me er eigenlijk niet druk over maken. Over het gedoe misschien wel, maar niet over dubbele paspoorten en dubbele loyaliteiten. Het sop is de kool niet waard.