30 mei, 2007

Kiezersbedrog

Goed, we gaan er nu dus van uit dat er iemand in de GroenLinks statenfractie van Noord Holland zit die bij de verkiezing van de eertste kamer een ongeldige stem heeft uitgebracht en daar dan ook nog over liegt. Helemaal zeker weet je het nooit, maar je zou toch zeggen dat 5 GroenLinksers in de Staten goed zouden zijn voor 5 stemmen, en niet voor 4 op een GroenLinkse kandidaat voor de Eerste Kamer. En het dan ook nog niet willen zeggen. Mijn broek zakte er gisteren behoorlijk vanaf. En waarom?

Niet omdat de sfeer in de statenfractie er wat minder van schijnt te zijn geworden. Of omdat we het als partij blijkbaar voor elkaar hebben gekregen iemand op die lijst te zetten die én dom is én liegt. Dat is allemaal wel treurig, maar het is allemaal wel eens eerder gebeurd. Bij GroenLinks en bij andere partijen. Wel reden voor meer dan een goed gesprek, dat wel natuurlijk

Nee, mijn broek zakte vooral af omdat we tijdens de campagne voor de provinciale verkiezingen overal hebben geroepen dat die eerste kamer lekker GroenLinks moest worden. En nou leek het er na al die rekenarij op dat GroenLinks een vijfde zetel kon verwerven, krijg je dit.

Het is treurig.

28 mei, 2007

Radicaal

Toen M. mijn collega werd bij het waterschap waar ik werkte, rekende ik het tot mijn plicht hem erop te wijzen dat menig medewerker van het waterschap van redelijk tot zeer streng christelijke huize was. M. antwoordde dezelfde geloofsopvatting te zijn toegedaan. Het heeft onze werkrelatie op geen enkele wijze gehinderd, maar ik was me er toen definitief van bewust in mijn werkkring tot een kleine minderheid te behoren.

Toen L. zich midden jaren '90 bij ons clubje juristen voegde, was ik dan ook niet verbaasd dat ook hij van goed christelijke huize was. Zwaar zelfs, maar niet van het verstarde soort. Zo had hij een kamer gehuurd in Katwijk, zodat hij niet langer ergens op de Veluwe hoefde te wonen. Verder kerkte hij wel eens bij de concurrentie, op zoek naar een dominee die hem aansprak. In de trein naar Leiden en bij de periodieke kantoorborrel mochten wij graag de wereld bespreken. De basis daarvoor was uiteraard niet de gedeelde geloofsovertuiging, maar de juridische achtergrond en de gewoonte wel eens een boek te lezen dat de eigen opvatting niet bevestigde.

Toen L. zich jaren later verliefde, werden wij uitgenodigd het huwelijk bij te wonen. Overigens niet voor de kerkelijke inzegening, aangezien wij als afdeling in de loop der jaren enigszins waren geseculariseerd en de keuze - ondanks of dankzij de oriëntatie - was gevallen op een dominee in de zwaardere categorie. Ergens op de Veluwe heb ik een prachtige receptie bijgewoond, van het soort waarvan ik me - ondanks al het bovenstaande - nauwelijks kon voorstellen dat die in Nederland werden gehouden. De heren waren in donker kostuum, veelal driedelig. De dames droegen vrijwel allen een rok of jurk tot ruim over de knieën. Naast bier en jenever werd er bowl en advocaat met slagroom verstrekt. Het was totaal anders dan al die huwelijksfeesten en -recepties van studiegenoten die ik had bijgewoond in Amsterdam.

Vrij snel na het huwelijk vond L. een mooie baan bij VROM. Het laatste wat ik vernam, was dat hij voor de tweede keer vader was geworden en een mooi schilderij op een veiling had gekocht. Hij schijnt gelukkig te zijn.

Toch geloof ik dat we de L. van midden jaren '90 in Amsterdam anno 2007 zouden rekenen tot de jeugd die het risico loopt te radicaliseren. Als hij van Islamitische huize zou zijn, natuurlijk.

23 mei, 2007

Klussenfiets

Na vandaag rijdt de Klussenfiets door IJburg. Moes Bouwbedrijf sponsort, Stichting Voorportaal regelt de reserveringen en Edgar klust. Iedere bewoner op leeftijd of met beperking die een klusje in huis heeft dat hij of zij niet zelf kan doen, kan Edgar vragen om het te komen doen. Mij was vandaag de eer gegund om de sleutel over te dragen aan Stichting Voorportaal.

Ik vind het een mooie coalitie. Moes Bouwbedrijf wil laten zien dat ze meer met IJburg hebben dan alleen bouwen en wegwezen. Iets terugdoen, noemen ze het zelf. En een klussenfiets past bij het bedrijf. Stichting Voorportaal wordt door Stadsdeel Zeeburg gesubsidieerd om - naast tal van andere zaken - de vraag in de wijk te koppelen aan het aanbod van vrijwilligers. IJburg kan alleen een Wijk Zonder Scheidslijnen worden wanneer bewoners elkaar van dienst zijn. En Edgar wil graag klussen voor medebewoners die het zelf niet kunnen.

Het is een voorbeeld hoe ondernemers, bewoners, instellingen en overheid samen werken aan de civil society. En het smaakt naar meer.

20 mei, 2007

Lekker fietsen

Vandag lekker gefietst, ondanks de herniaklachten. Bewegen is het devies en fietsend gaat dat op dit moment het beste. En je ziet nog eens wat. Zoals het Zeeburgereiland, dat nu toch behoorlijk leeg begint te worden. Zou het wat zijn om een deel van het Zeeburgereiland in de stijl van Hundertwasser te bebouwen? Dat lijkt me nou recht doen aan het weemoedige gevoel dat met de oprukkende beschaving de rafelranden van de stad steeds verder aangeharkt raken.

In de Indische Buurt valt op dat de voorjaarsschoonmaak toch van alle tijden is en waarschijnlijk ook van alle gezindten. Wat staat er een ontiegelijk hoop oude huisraad bij de afvalcontainers!

16 mei, 2007

Small Lies, Big Lies & Statistics

Wouter Bos, zo meldt NRC Handelsblad, wil op woensdag gehaktdag niet verder wegzinken in technocratisch fetisjisme, maar juist meer aandacht voor voor de uitvoering van het beleid en voor de positie van de onderwijzers, agenten, verpleegsters en andere uitvoerders in de publieke sector. Dat klinkt goed, want we vragen duizenden pagina's verantwoording, maar om nou te zeggen dat we weten wat er gebeurt? Spreadsheetmanagement, noemde iemand het laatst. Ik vond het wel een mooi begrip: het brengt tot uitdrukking dat we de papieren werkelijkheid vaak belangrijker vinden dan de werkelijke werkelijkheid. Maar wat wil onze nieuwe minister van financiën er nou voor in de plaats stellen? Daar zegt hij dan weer niets over.

Dat het toch echt weer tijd wordt om professionals vooral hun werk te laten doen en ze niet zo achterlijk veel te lastig te vallen met dat zelfde technocratisch fetisjisme, betogen drie amsterdamse basisschooldirecteuren in het Parool van vandaag. Hele nare voorbeelden geven ze. Eindeloos moet er vastgelegd worden en in plannen vastgelegd en aan hogere gezagen gerapporteerd. Deugt niet, en ik geef ze groot gelijk. Is het zinvol om van iedere valpartij een rapportage te maken? Nee, natuurlijk niet. Zoen en/of pleister erop en weer verder spelen. Iedere leerkracht die zijn werk goed doet - en dat doen ze - zal het melden als een kind drie keer over een zelfde stoeptegel valt. En dan doen we wat aan die stoeptegel, zodat we niet meer zo veel zoenen en/of pleisters hoeven te verstrekken. Klinkt goed. En dan kunnen we ons weer toeleggen op het overbrengen van kennis.

Maar ja, wat meldt nou Bert Meijer, directeur van De Waaier? "Het opzeggen van de tafels? Dat mag beslist niet meer. Zeker niet als de inspecteur langs komt." Dat was thuis makkelijk te verifiëren. Dochter C. van 8 wist onmiddellijk en zonder enige hapering de tafel van 7 op te zeggen. Dus wat moet ik nou met zo'n opmerking?

Ik hou het erop dat we de twee werelden nog steeds niet bij elkaar hebben kunnen brengen. Het is niet meer dan logisch dat de samenleving aan de professionals vraagt om te vertellen wat ze eigenlijk doen. Want dat we ze maar moet vertrouwen, is de autoriteit van vroeger. En het is helemaal niet zo gek om "wat ze doen" in cijfers vast te leggen. Aan de andere kant is ook niet meer dan logisch dat professionals van de samenleving vragen om ze vooral de ruimte te geven het werk te doen waar we ze als samenleving voor inhuren. En dus niet eindeloos aan hun kop te zeuren om urenstaten en lijstjes met uitgevoerde acties.

Zoals het nu gaat wil de samenleving cijfers waar ze niets mee kan en kan de professional geen verantwoording afleggen omdat we hem maar moeten vertrouwen. Er is nog een hoop werk aan de winkel.

12 mei, 2007

Glucksmann (wie?) en Europa

André Glucksmann ken ik eigenlijk alleen maar uit het onovertroffen werk van de franse stripmaakster Claire Bretecher. Als ik het goed begrijp is hij één van die briljante filosofen, die op de een of andere manier vooral in Frankrijk zo goed lijken te gedijen. Weliswaar heeft hij geen lemma in de Nederlandse wikipedia, maar hij wist toch maar door te dringen tot de campagne van Sarkozy. Dat u niet denkt dat hij van onversneden linkse huize is. Vroeger wel, toen was hij zelfs maoist, zodat maar weer eens is bewezen dat filosofen niet noodzakelijkerwijs strak in de leer zijn.

Enfin, links of rechts, vandaag verschijnt in NRC Handelsblad een bijdrage van Glucksmann, waarin hij Europa oproept het andere Rusland (van Kasparov en Politkovskaja) te steunen. De uitsmijter spreekt mij aan: "Het wordt tijd dat de Europese Unie zich herinnert dat de passie voor de vrijheid sedert de Griekse Oudheid de voorsprong en de kern vormt van de geest van Europa. Zij vormt de bezieling achter de antitotalitaire opstand in Berlijn (1953), het ontwaken van Polen (1956), de opstanden van Boedapest (1956) en het vervolgin Praag en Warschau, en ten slotte de val van de Berlijnse Muur. En wat daaruit voortvloeide: van de studentenrevoluties tegen Milosevic in Belgrado tot de Rozenrevolutie in Tblisi en de Oranjedecember in Kiëv. Dat is de geest waarin Europa moet handelen."

Nu ben ik mij er erg van bewust dat op het ronkende van de tekst wel wat valt af te dingen, maar de essentie is mooi. Het Idee van Europa is vrijheid en Europa moet daarnaar handelen. Zich niet laten leiden door de olie-afhankelijkheid van Rusland, maar zich duidelijk uitspreken voor democratie en vrijheid. Zo'n Europa kan alleen maar effectief zijn, als het één is. Als het daadwerkelijk met één mond spreekt en daadwerkelijk in staat zijn woorden ook om te zetten in daden. Je zou haast zeggen, dat schreeuwt om een Europese Grondwet.

11 mei, 2007

Degelijk journalistiek aura

Valt mijn oog op een bijdrage van Martin Zuithof (hoofdredactuer Zorg + Welzijn) in het Parool. Hij maakt zich druk over de uitspraken van Lodewijk Asscher over het welzijnswerk (eigenlijk alleen over het jongerenwerk, maar goed). Nou gaat ongeveer het hele verhaal over Tjeerd Herrema, maar één zinnetje gaat over mij. Zuithof schrijft: "De huidige wethouder van GroenLinks grijpt de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning aan om flink te bezuinigen en het welzijnswerk weer aan te besteden."

Oei. Daar kleunt Zuithof flink mis. En dat is helemaal sneu nu hij onder zijn bijdrage laat vermelden hoofdredacteur van Zorg + Welzijn te zijn, wat hem natuurlijk een degelijk journalistiek aura zou moeten bezorgen. Hoezo mis?

Als Zuithof de moeite had genomen zich te verdiepen in de voorstellen van het Dagelijks Bestuur van Zeeburg om het welzijnswerk te vernieuwen, dan had hij zijn zin andersom geschreven: "De huidige wethouder van GroenLinks maakt van de nood een deugd: de bezuinigingen op welzijn grijpt hij aan om het welzijnswerk in de geest van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning te vernieuwen."

Net zo onjuist is de zinsnede "het welzijnswerk weer aan te besteden". Het is een veel gehoorde mythe: de keuze van Zeeburg in 2004 om in zee te gaan met het later jammerlijk gefailleerde Alcides was het resultaat van een aanbesteding. Dat is pertinent onjuist. Ik zou haast zeggen: had het stadsdeel maar een ordentelijke aanbestedingsprocedure kunnen volgen. Dan hadden we het kaf wellicht van het koren kunnen scheiden. Wie zijn weerzin tegen aanbesteden in het welzijnswerk wil onderbouwen, zal echt een ander voorbeeld moeten zoeken.