Boerka? Broek!

Ik raak er behoorlijk van in de war. Vorig jaar besloot het Hoornbeeckcollege te Amersfoort een leerling niet toe te laten, omdat zijn ouders thuis televisie hadden en een niet-gefilterde internetverbinding. Het behoeft geen betoog dat het hier een school met den bijbel betreft. De rechtbank vond het wel een goede reden, de ouders van de jongen niet. Vandaag oordeelde het hof Amsterdam ook dat het niet genoeg reden was. Zelfs niet nadat de school had aangevoerd dat het niet alleen om televisie en internetverbindng ging, maar ook om de visie van de ouders over medezeggenschap, bijbelvertalingen en het feit dat het zusje van de jongen wel eens een lange broek draagt. En wat zei het Hof nou? Dat mag de school best als bezwaar aanvoeren, maar dan moet de school daar wel consequent in zijn. En omdat de school volgens het hof niet consequent is, moet de school de leerling alsnog toelaten.

Bijzondere opvatingen over medezeggenschap, bijbelvertalingen, lange broek; allemaal onzettend van voor de Verlichting. Land van ooit, zou Ayaan Hirshi Ali zeggen. Maar als je consequent bent, mag je het allemaal als weigeringsgrond aandragen. Zegt de rechter. Geen broek? Klinkt behoorlijk Boerka. Zou Geert Wilders al kamervragen hebben gesteld?

Hij draait!

Mijn enthousiasme was niet onaanzienlijk, toen ik de turby op het Flevohuis zag staan. Maar de dagen erna drong tot me door dat hij er nou wel stond, maar dat hij niet draaide. Wat heb je nou aan een windmolen die op slot staat? Testperiode, opstartprobleempjes, stelde ik mijzelf gerust. Maar ja, na een paar dagen wil een mens dan toch resultaat zien. En dat bleef uit.

Zojuist meldde dochter C. dat de molen draait. Als een bezetene. Niet dochter C., maar de molen. En inderdaad. Testperiode en opstartprobleempjes lijken achter de rug. Hij draait!

ODEB1-INT26

Deze bijdrage is vervaardigd op ODEB1-INT26. Een van de tientallen pc's in de nieuwe bibliotheek. Bij binnenkomst stonden ze naar me te lonken en ik kon de verleiding niet weerstaan. Maak ik gelijk gebruik van één van de vele faciliteiten van de nieuwe bieb. De geneugten van La Plage op de bovenste verdieping heb ik aan me voorbij laten gaan - bij V&D kom ik ook nooit in de verleiding - maar het uitzicht op het terras is prachtig.

Enfin, dat waar de bibliotheek voor is, is goed verzorgd. Het is jaren geleden dat ik voor het laatst de bibliotheek op de Prinsengracht bezocht. Mijn herinnering tovert beelden tevoorschijn van een overvol doolhof waar je niets kon vinden en je kont niet kon keren. Dat is hier wel anders. In het lichte gebouw van Jo Coenen is volop ruimte om te laten zien wat de bibliotheek in huis heeft. Een hoop dus. In een 21ste eeuws jasje, nog steeds trouw aan de doelstellingen: cultuur en kennis beschikbaar maken voor iedereen.

Eén tegenvaller. Minstens drie keer heb ik een presentatie bijgewoond van de plannen. Drie digitale wandelingen door dit prachtige gebouw gemaakt, even gestopt bij Reve en en even gestopt bij Brood. Dat was digitaal mooi en nu ook. Maar elke keer stopten we ook even bij de strips. Daar werd ik enthousiast van. Strips, als volwaardig onderdeel van een bibliotheek. Normaal heeft een bibliotheek er twee plankjes van, weggestopt bij de kinderboeken. Maar nu zou dat allemaal anders worden, suggereerden de presentaties. En inderdaad, niet meer bij de kinderboeken. En er zijn meer dan twee plankjes. Maar ik vond het tegenvallen. Mijn eigen collectie is groter. En beter gerubriceerd. Gelukkig zag ik her en der nog lege planken...

Joods-Christelijk-Islamitisch

Ella Vogelaar, minister van Integratie, beantwoordde in het dagblad Trouw de vraag of Nederland ooit als een land van joods-christelijk-islamitische tradities zal worden bestempeld als volgt: “Ja, dat kan ik me voorstellen, maar daar gaan wel een paar eeuwen overheen.”

Tsja. Over een paar eeuwen zou Nederland best wel eens communistisch kunnen zijn. Of streng boeddhistisch. Je weet het niet. Het lijkt me dan ook dat we aan de woorden van de minister niet al te veel waarde moeten hechten. Ze kan het zich voorstellen. Maar stel nou dat de minister de vraag ontkennend had beantwoord. Wat zou ze dan eigenlijk hebben gezegd? Dat het niet zo erg is dat er een miljoen moslims in Nederland zijn, maar dat ze niet moeten denken dat ze “ons” er onder krijgen?

Voor een minister van Integratie lijkt het me nog het minst slechte antwoord op een bar slechte vraag. Klaar.

46,56

Het leek of het nieuws van vandaag keurig op de voorpagina stond. Zoals het hoort. ANB/AMRO in het gelijk gesteld door Hoge Raad. Inderdaad inspiratie om eens wat gedachten te wijden aan de noodzaak om aandeelhoudersmacht een beetje binnen de perken te houden. Een andere keer.

Het echte nieuws stond namelijk op de sportpagina. Over de snelste man ter wereld zonder benen. Paralympics? Niks daarvan. Olympics! Volgens de krant loopt Oscar Pistorius de 400 meter in 46,56 seconden. Ter vergelijking: wereldrecordhouder Jeremy Wariner doet er 43,18 seconden over. Maar helaas, omdat hij zich bedient van “hulpmiddelen”, mag Pistorius van de wereld athletiekfederatie niet aan wedstrijden voor valide sporters meedoen. Maar Pistorius heeft de bond aan het twijfelen gebracht en nu gaan ze dit weekend in Rome de proef op de som nemen. Enfin, lees het stukje vooral zelf. En bekijk het filmpje.

Zorgde toch voor een glimlach. En respect. Ik hoop dat ‘ie mee mag doen. Want dit voelt toch een beetje raar. Heb je een handicap, verzin je er wat op en dan zeggen ze opeens dat je vals speelt. Ik ben voor Olympische Spelen zonder scheidslijnen.

De limiettijd voor de spelen in Beijing is 46,30.

Okay. Meer Okay.

Zaterdag bij het boodschappen doen in de Javastraat viel me al iets op. Een Aziatische dame werd de weg gewezen. In het engels. Had ik nog nooit gehoord. In de Javastraat.
Vandaag stond er een touringcar in de Borneostraat. Ter hoogte van het Timorplein. Behalve voor schoolreisjes zie je nooit een touringcar in de Indische Buurt. En bij het Timorplein zit geen school.

De verandering werpt zijn schaduw vooruit. Timorplein 21 komt tot leven. De gasten van Stayokay vinden hun weg naar en in de Indische Buurt. Straks gaan we film kijken bij Studio K. Als vanouds digitaal aan de slag bij Cybersoek. Een nieuw bedrijf beginnen in de bedrijfsruimte van Ymere. Of nadenken over de globalisering bij het IIRE. Het wordt alleen maar leuker in de Indische Buurt.

Windmolentje

Het was een lange dag. Kinderen opgehaald, bij de Spar op het Makassarplein boodschappen gedaan voor de kaasfondue. Even aan tafel met de krant. Zucht. Een blik naar buiten. En daar stond hij. De windmolen op het Flevohuis.

Jaren heeft het geduurd. Een ambitieus energieprogramma presenteerde ik, ergens in 2003. Eén van de doelstellingen was een windmolen op het dak van het stadsdeelkantoor. Bleek niet te passen, want het dak was vol met van alles en nog wat. Andere plek gezocht die ook lekker hoog was. Werd het Flevohuis. Was weer te hoog. Niet echt te hoog, maar te hoog om van het bestemmingsplan te mogen. Ontheffing aangevraagd. Moest door de uitgebreide toetsingsprocedure van de provincie. Die hadden besloten al die windmolens in het vlakke Noordhollandse land eens stevig te toetsen. Gebeld met partijgenoot en gedeputeerde Moens. Of die toetsing ook voor een kleine stadswindmolen nodig was. Eigenlijk wel. Maar was misschien een beetje overdreven. Provinciaal toetsingskader aangepast. En nu staat ‘ie er dan. Het heeft zo lang geduurd dat ik geen eens wethouder milieu meer ben.

De één vond het horizonvervuiling. De ander symboolpolitiek. Ik blijf het een goed idee vinden. Ik weet natuurlijk ook wel dat je de lichten van het Flevohuis er niet van kan laten branden. Maar je ziet de windmolen wel. Je ziet dat energie niet alleen uit kolen en aardgas hoeft te komen. Je ziet de toekomst.

Op inspectie

Sommige winkeliers in de Javastraat beklagen zich over de controles van de politie, arbeidsinspectie en andere toezichthouders. Bij de Marokkanen/Turken/Surinamers komen ze vaker dan bij de Nederlanders is een klacht. En als ze komen, gooien ze mijn winkel een paar uur dicht en wordt ik toegeblaft. Leek me wel een goede reden om eens mee te gaan met de arbeidsinspectie. Niet in Zeeburg, want dat leek me een beetje verwarrend voor ondernemers: sinds wanneer doet de wethouder de controles zelf?

Medewerkers van het stadsdeel regelden dat ik vandaag mee kon met de arbeidsinspectie en de politie in de Pijp. We bezochten kamerverhuurbedrijven en horeca-inrichtingen. De kamerverhuurbedrijven om te kijken of ze niet stiekum een hotel waren – want dat blijken ze te zijn als ze alcohol verkopen aan hun gasten. De horeca-inrichtingen omdat er nog tijd over was toen we klaar waren met de kamerverhuurbedrijven. De arbeidsinspectie maakt het overigens niets uit of kamerverhuurbedrijven alcohol verkopen. Die kijken of mensen in Nederland mogen werken en of ze het minimum-loon verdienen.

Het eerste kamerverhuurbedrijf deed niks in alcohol en de receptioniste kwam uit Portugal. Dat stond in ieder geval in de drie jaar oude brief van de belastingdienst waarin haar een sofi-nummer werd toegekend. Of ze het echt was moet nog blijken, omdat ze geen identiteitsbewijs kon overleggen. Normaalgesproken reden om haar mee te nemen naar het politiebureau, maar daar zagen de gezagsdragers vanaf omdat ze de enige medewerker in het hotel was. En om nou het hele hotel plat te leggen vanwege dat ontbrekende identiteitsbewijs, dat ging ze weer te ver. Leek me wel redelijk, zoals de hele benadering van de mevrouw netjes was. Na de eerste rondgang in het hotel ging iedere gezagsdrager die binnen niets meer te zoeken had naar buiten. De medewerker van de arbeidsinspectie wachtte keurig met het stellen van zijn vragen tot de receptioniste de nieuwe gast had ingeschreven.

Ook in de shoarmatent waar we later een bezoek aflegden, bleef het allemaal keurig. Treurig was het ook. De meneer die de shoarma verzorgde mocht in Nederland werken – logisch, hij had een Nederlands paspoort. Maar verder was het niet geheel in lijn met de geldende regelgeving. Hij werkte alleen en was er vaak, vertelde hij. In ruil voor zijn werkzaamheden ontving hij iedere maand zo’n 100 euro uit de kassa. Gelukkig was dat niet het enige waar hij van moest leven; zijn rww-uitkering was er ook nog. Dat hij er vaak was en de baas niet, was op zichzelf ook een probleem. De horeca-vergunning eist dat de beheerder of zijn vervanger altijd aanwezig is.

Conclusie van deze drie uur meelopen: arbeidsinspectie en politie voeren hun werk op een nette manier uit en de overtredingen rechtvaardigen de controle. Daarmee zijn de klachten van de winkeliers in de Javastraat niet gedegradeerd tot onzin. Maar er is ook geen reden om ze zomaar aan te nemen. De politie en de arbeidsinspectie boden aan om de winkeliers eens te vertellen wat ze doen, waarom ze dat doen en hoe ze dat doen. Zo’n avond moesten we maar eens organiseren. Moesten ze gelijk maar eens uitleggen hoe de klachtenregeling werkt.

ZomaarLinks

Zo. Scoren in de linkerbovenhoek is ook weer uit. Valt me niet tegen. Het is een breed opgezette evaluatie van een serie GroenLinkse verkiezingsnederlagen geworden. Niet beperkt tot cijferfetisjisme en uitbesteed kiezersonderzoek. Zoals altijd is het verstandig het gebodene een paar dagen te laten bezinken, maar ik kan het toch niet laten om er een paar zaken uit te pikken waar ik meer dan gemiddeld enthousiast van werd.

Zo constateert de commissie dat GroenLinks de discussie over de sociale kwestie lichtvoetig voerde en wel erg snel afrondde. Vervroegde verkiezingen of niet. Het discussiedocument Vrijheid Eerlijk Delen vond ik zelf de moeite waard, maar er stonden voorstellen in waarvan een kind kon zien dat GroenLinks er de tijd voor moest nemen om ze te bespreken, naar zijn hand te zetten en te omarmen. Nu vlogen de voorstellen wel erg rap het verkiezingsprogramma in. Hadden we inderdaad beter moeten en kunnen doen.

Ook opvallend is de terughoudendheid van GroenLinks om zich te profileren ten opzichte van andere linkse partijen. Of, zoals de commissie het formuleert, GroenLinks roept kiezers op vooral links te stemmen, niet op GROENlinks. Ik zie werkelijk niet in waarom de gedroomde linkse samenwerking betekent dat we de PvdA niet kunnen aanvallen op “slap en weinig groen” of de Socialistische Partij op “nationalistisch en ouderwets”. Stem niet ZomaarLinks, stem GroenLinks!

Dan de sales. GroenLinks wil alles vertellen, want we hebben tenslotte over alles wel een goed idee en in ieder geval een mening. Het is het oude dilemma van gelijk hebben en gelijk krijgen. Het is zaak ons te concentreren op die zaken waar we het echt over willen hebben en waarvan we denken dat kiezers het een goede reden vinden om op GroenLinks te stemmen. We hoeven helemaal nergens over te liegen, we hoeven helemaal niks weg te moffelen, maar een beetje meer focus zou ons goed doen.

Een andere belangrijke waarneming van de commissie is dat GroenLinks zich aan de hand van Motivaction wel erg concentreert op post-materialisten, postmoderne hedonisten en kosmopolieten in plaats van op Echte Mensen, zoals onderwijzers, verpleegsters, werkelozen en studenten. Het leven mag dan een spel zijn, politiek is dat maar tot zekere hoogte. Het gaat mensen niet alleen om hun idealen, maar wel degelijk ook om hun eigen positie in de samenleving.

Tot slot nog een stijlbloempje dat de moeite van het vermelden waard is. Ruim een halve pagina wijdt de commissie aan de verhouding tussen de Partijraad en de partijtop. Maar zeer waarschijnlijk slaat zij in dat ene afsluitende zinnetje de spijker op zijn kop als het gaat om de inderdaad wat verhitte verhouding tussen beiden: “En overigens wijst de commissie er op dat ook het toelaten van ventilatie en daglicht in de vergaderruimten van de partijraad, zonder twijfel sfeerverhogend zal werken.”

Voor

Menig GroenLinkser kan zonder blikken of blozen aan je vragen of je een bepaald artikel in de krant hebt gelezen. Mij overkomt dan regelmatig dat ik de vraag met nee moet beantwoorden om er dan achter te komen dat de partijgenoot in kwestie bedoelde te vragen of ik dat artikel in de Volkskrant heb gelezen. Blijkbaar heeft dit voormalige katholieke dagblad het geschopt tot GroenLinkse partijkrant. Probleem is dat ik de Volkskrant eigenlijk nooit lees. Dat is in de communicatie met veel partijgenoten lastig. Niet alleen lees ik vaak niet wat zij lezen, andersom is het natuurlijk ook zo. Zij lezen weer niet wat ik lees in NRC/Handelsblad. Toegegeven, het is bij uitstek het liberale dagblad van Nederland, maar mijn ouders van verder onverdacht linkse huize hebben mij er mee opgevoed en ik ben er dermate aan gehecht dat ik hem nog steeds lees. Dus voor al die GroenLinksers (en al die anderen) die dit weekend niet de Zaterdagbijlage van NRC/Handelsblad hebben gelezen een klein stukje uit het interview met Daniel Cohn-Bendit, veteraan van ’68 en fractievoorzitter van de Groenen in het Europees Parlement.

“In Nederland jammert de Socialistische Partij zo over Amerika. Maar als je daar dan wat tegenover wil stellen zoals de Europese Unie, geven ze niet thuis. Met die houding versterken ze de Amerikanen alleen maar. De grootste bondgenoot in Nederland van de Verenigde Staten is de Socialistische Partij. Ze verzwakken Europa en versterken Amerika.”

Het klinkt als een sterk staaltje machtspolitiek. Dat is het ook. Maar Cohn-Bendit slaat de spijker wel op zijn kop. Als het niet deugt wat de Amerikanen doen (en wat dat betreft heeft de Socialistische Partij natuurlijk vaak een punt), dan moeten we ervoor zorgen dat we een alternatief hebben en dat dat alternatief ook werkt. Op je kleine eilandje blijven roepen dat het allemaal erg is, zal de wereld niet veranderen. En daarom weet ik nu al dat ik, als dat referendum over dat nieuwe verdrag (of hoe het straks ook zal heten) er komt, voor zal gaan stemmen. Niet omdat het eindelijk goed genoeg is. Want dat is het nog steeds niet en nog lang niet. Maar omdat het beter is dan wat we hebben. De EU is uiteindelijk ons alternatief. Als we dat alternatief weer een beetje beter kunnen maken, dan moeten we dat doen.