Wederkerigheid

Iets terugdoen voor de samenleving. Op de een of andere manier komt die vraag altijd aan de orde als het gaat over mensen met een bijstandsuitkering. Voelt heel logisch. Wij, de samenleving, geven jou geld om in je levensonderhoud te voorzien. Dan is het toch niet meer dan logisch dat je iets terug doet? Misschien wel, maar waarom stellen we die vraag dan niet aan al die mensen die gebruik maken van de hypotheekrenteaftrek?

Wat mij betreft vragen we mensen met een bijstandsuitkering maar één ding: zo snel mogelijk uit de uitkering. De meesten hebben dat zelf al lang begrepen. Die solliciteren zich te pletter en werken aan hun vaardigheden. Anderen, voor wie de afstand tot de arbeidsmarkt groter is, doen als vrijwilliger ervaring op die hen uiteindelijk misschien toch aan die betaalde baan helpt.
Mij kan het niet zo veel schelen wat mensen precies doen om aan het werk te komen. Als ze maar wat doen. En als wat ze doen ook zinvol is op weg naar werk. Laat mensen vooral de vrijheid om dat zelf te bedenken. En willen ze wel, maar weten ze niks te verzinnen, dan is het natuurlijk uitstekend om ze een handvol suggesties aan de hand te doen.

Maar verder verplicht de uitkering eigenlijk tot niks meer dan waar de mensen die hun hypotheekrente van de belasting aftrekken, al toe verplicht zijn.

Voorlopig houden we het niet droog…

Alweer vorige week kwam het bericht de wereld in dat het OM niet gaat uitzoeken wie er gelekt heeft uit de geheime verslagen van de Enquetecommissie NoordZuidLijn. Het is wat. Regelmatig wordt er in Amsterdam gelekt uit vertrouwelijke stukken. De stad kiest erg snel voor vertrouwelijkheid en geheimhouding, dus daarmee wordt de kans op lekken natuurlijk wel vergroot. Maar aan de andere kant geldt natuurlijk afspraak is afspraak. Dus als het geheim is, dan moet het geheim blijven. Want anders zullen mensen de gemeente niet meer vertrouwelijk te woord staan. Of wethouders worden erg terughoudend met het verstrekken van vertrouwelijke informatie.

Dus heb ik maar gevraagd of het college serieus wil overwegen de lange weg langs het gerechtshof te gaan, om toch maar verder onderzoek af te dwingen. Want aan Bas Soetenhorst, de journalist die zo uitgebreid kon citeren uit die vertrouwelijke verslagen, is niet eens gevraagd hoe hij aan zijn informatie is gekomen. Dan dringt zich toch wel de vraag op of het OM ooit serieus aan zijn onderzoek is begonnen.

The Big Man Left The Band

Tenth Avenue Freeze Out

Tear drops on the city
Bad Scooter searching for his groove
Seem like the whole world walking pretty
And you can't find the room to move
Well everybody better move over, that's all
I'm running on the bad side
And I got my back to the wall
Tenth Avenue freeze-out, Tenth Avenue freeze-out

I'm stranded in the jungle
Taking all the heat they was giving
The night is dark but the sidewalk's bright
And lined with the light of the living
From a tenement window a transistor blasts
Turn around the corner things got real quiet real fast
She hit me with a Tenth Avenue freeze-out
Tenth Avenue freeze-out
And I'm all alone, I'm all alone
And kid you better get the picture
And I'm on my own, I'm on my own
And I can't go home

When the change was made uptown
And the Big Man joined the band
From the coastline to the city
All the little pretties raise their hands
I'm gonna sit back right easy and laugh
When Scooter and the Big Man bust this city in half
With a Tenth Avenue freeze-out, Tenth Avenue freeze-out
Tenth Avenue freeze-out...

Donders!

Het is toch wat. Uiteindelijk besloot het college van B&W dan maar aangifte te doen van het lekken uit de geheime verslagen van de Enquetecommissie NoordZuidLijn. Bas Soetenhorst citeerde er uitgebreid uit in zijn boek “Het Wonder van de Noord/Zuidlijn”. Of dat zijn goed recht was weet ik nog steeds niet helemaal zeker, maar het verwijt treft toch vooral degene die heeft gelekt. Want die richt nogal wat schade aan. Mensen werden gehoord in beslotenheid en hen werd verzekerd dat de informatie die ze verstrekten, ook geheim zou blijven. Dat gebeurde met een doel: zoveel mogelijk informatie bij elkaar sprokkelen. Je moet wel heel goed gelovig zijn als je in de toekomst nog een keer vertrouwt op het woord van de gemeente Amsterdam dat je in beslotenheid gehoord zult worden en dat niets wat je zegt – erewoord, echt waar – naar buiten zal komen.

En nu laat het Openbaar Ministerie weten de aangifte te seponeren. Dat is zuur. Want er hoort natuurlijk straf te staan op dat lekken en nu komt iemand er gewoon mee weg. En dan heeft niemand aan Bas Soetenhorst gevraagd of hij er nog wat over te vertellen had. Ik vond het allemaal maar raar en heb het college gevraagd hoe de vork nou precies in de steel zit. Want wat mij betreft wordt het allemaal tot de bodem uitgezocht!

MKB Amsterdam: bezuinig niet op Openbaar Vervoer!

Nadat ik vanmiddag had geblogd over VVD-wethouder Wiebes die de stakende GVB-ers had toegesproken, ontving ik van Mark van der Horst, voorzitter van MKB Amsterdam, een mailtje. Ook MKB Amsterdam heeft de minister inmiddels laten weten wat ze vinden van de bezuinigingen op het OV in de stad: “Zolang er in ruraal Nederland om 11 uur ’s avonds nog lege bussen langs onverlichte varkensstallen rijden is het onverklaarbaar waarom er in deze mate op het overvolle stadsvervoer bezuinigd moet worden.” Waarvan akte!

Die Wiebes!

Daar stond vanochtend VVD-wethouder Wiebes de stakers van het GVB toe te spreken voor de Stopera. Keurig sprak hij er zijn spijt over uit dat de reiziger getroffen werd door de staking. Maar zonder staking had hij daar niet op dat podium gestaan om zijn verhaal te houden. En dat was een goed verhaal.

De aanbesteding van en bezuinigingen op het openbaar vervoer betekenen een kaalslag van het openbaar vervoer in de stad. Dan gaat het niet om een wat lagere frequentie, een enkel opgeheven lijntje of een tramhalte minder. Dan gaat het om het opheffen van 3 tramlijnen en 25 buslijnen. Dan kun je niet meer naar je werk. Dan kun je niet meer naar school. Dan kun je niet meer op bezoek bij familie. Dan kun je niet meer naar het ziekenhuis. Dan kun je niet meer ….

Zo gaat de stad op slot. Dat is slecht voor Amsterdammers en slecht voor Amsterdamse bedrijven en instellingen. En – misschien begrijpen ze dat dan wel in Den Haag – het is slecht voor het trekpaard van de Nederlandse economie. Want Amsterdam is niets minder dan dat. Met deze sloop van het Openbaar Vervoer wordt het trekpaard een afgeleefd ezeltje.

Maar het blijft een belevenis, een VVD-wethouder die stakers een hart onder de riem steekt.

Degelijk driedelig grijs

Vanmiddag bij Buitenhof had minister Donner weer eens zijn degelijke driedelig grijs aangetrokken en geoefend op een mooi sonoor gereformeerd stemgeluid. Alles was er op gericht de kijker te laten weten dat hier een man sprak die weet waarover hij het heeft en die je wel moet vertrouwen.

Wat moesten we zoal van hem aannemen? Nou, dat de discussie over het bestuursakkoord eigenlijk alleen gaat over de verandering van de Sociale Werkvoorziening. En dat wethouders die het bestuursakkoord afwijzen, politiek bedrijven op een plek waar dat niet hoort en zo het land onbestuurbaar maken. O, en die directeur-generaal die vertrok omdat ze niet in een door de PVV politiek verziekt klimaat wil werken? Het zou wat worden als alle ambtenaren zomaar vertrokken omdat de ideeën van een kabinetspartner of –gedoger hen niet aanstaan.

Ja kijk, dan helpen kledingkeuze en dictie natuurlijk niet meer. De discussie over het bestuursakkoord gaat niet alleen over de Sociale Werkvoorziening. Dat weet Donner heus wel. Die discussie gaat er over de het Kabinet een wet verzint om mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te krijgen, maar voor dat goede idee zo ontzettend weinig geld ter beschikking stelt, dat het beetje dat nog wel komt, vrijwel helemaal op gaat aan de Sociale Werkvoorziening. En is afwijzen van het bestuursakkoord dan politiek bedrijven? Een bestuurder die met de pet in de hand dankjewel zegt omdat hij een regeling moet gaan uitvoeren die onuitvoerbaar is, is geen knip voor de neus waard. In dit geval is nee zeggen louter bestuurlijk handelen, waar geen politiek aan te pas komt. En dan de directeur-generaal. Dat Donner niet zegt dat ze er gedachten op na houdt die in zijn eigen partij ook bestaan, dat kan ik me nog voorstellen. Maar dat hij echt niks beters weet te verzinnen dan dat de directeur-generaal politiek bedrijft, duidt erop dat hij het gedachtegoed van de PVV inmiddels ook een mening vindt als iedere ander.

Heel Amsterdam tegen het Bestuursakkoord

Natuurlijk hadden we er in Amsterdam voor kunnen kiezen om ook een “het kabinet deugt niet, dus we wijzen het bestuursakkoord af”-motie in te dienen. Altijd lekker, om eens even om je heen te schelden. En PvdA, D66, GroenLinks en SP hebben in de Amsterdamse gemeenteraad een riante meerderheid, dus dat was geen enkel probleem geweest. Maar het vergt geen raketwetenschap om te bedenken hoeveel indruk dat in Den Haag zou hebben gemaakt. Geen enkele.

Dus leek het me de moeite waard om eens te kijken of de VVD in Amsterdam te porren zou zijn om uit te spreken dat de afspraken die in het bestuursakkoord werden gemaakt, echt onvoldoende zijn om mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te krijgen. Dat vergt moed van de liberalen. Het gaat in tegen het eigen kabinet en de eigen staatssecretaris.

Aan de andere kant weet ook de Amsterdamse VVD dat je voor ondersteuning moet zorgen als je wilt werken aan de re-integratie van mensen op eigen kracht niet zo maar aan het werk komen. Daar zat het argument. Want tel maar na. Alleen mensen die daar voor de volle 100% op zijn aangewezen, komen nog in de Sociale Werkvoorziening. Wie er nu zit mag blijven, maar het kabinet betaalt per SW-er niet meer dan het wettelijk minimumloon. De cao voor de sociale werkvoorziening kent echter ruimere salarissen. En aangezien op de middelen voor re-integratie fors wordt gekort, gaat het geld dat er nog is, zo ongeveer op aan de SW. Resultaat van het bestuursakkoord is dan ook dat er vrijwel geen geld overblijft voor om mensen naar werk te helpen.

Het kostte niet eens zoveel moeite om de Amsterdamse VVD te overtuigen. Nee tegen de volstrekt onvoldoende financiering van de re-integratie is natuurlijk ook een product dat zich zelf verkoopt. En uiteindelijk ging de hele Amsterdamse raad mee. Ook het CDA, ook Trots op Nederland. Unaniem zei de Amsterdamse raad dat er een grens is aan wat je voor je rekening kunt nemen, ook als je weet dat je het echt niet voor het zeggen hebt.